Οι Μέλισσες & η Κοινωνική Τεμπελιά

Στο ξεκίνημα της μελισσοκομικής μου σταδιοδρομίας είχα την τύχη να ακούσω μια πολύτιμη συμβουλή (για την ιστορία δια στόματος Ισίδωρου Τσιμίνη «Καλύτερα να τρυγάς 10 μελίσσια Σπύρο, με είπε, παρά να ταΐζεις 20». Στην πορεία αποδείχτηκε απόλυτα σοφή.

Το θυμήθηκα και σήμερα, 2^η μέρα του 3ημερου μελισσοκομικού σεμιναρίου που διοργανώνει ο Σύλλογός μας, με εισηγητή τον εξαίρετο Θανάση Μπίκο. Τα βιβλία του αλλά και τα άρθρα του στα μελισσοκομικά έντυπα σε μαθαίνουν να σκέφτεσαι «σαν μέλισσα».

«Ισχύς εν τη ενώσει» ήταν το μήνυμα από τις πρώτες διαφάνειες του Θανάση. Κάθε έμπειρος μελισσοκόμος ξέρει πολύ καλά ότι συνενώνοντας στην κύρια ανθοφορία 2 «εικοσάρες» κυψέλες θα κομίσει τελικά κατά πολύ περισσότερο απ’ ότι θα λάμβανε από το άθροισμα της κάθε μιας μεμονωμένης.

Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι μέλισσες εργάζονται αποδοτικότερα ως μέλη μιας ομάδας.

Θα θεωρήσει κανείς εύλογο το παραπάνω και θα περίμενε να συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι ομάδες ανθρώπων να είναι αποδοτικότερες από το άθροισμα των μεμονωμένων ατόμων. Όσοι το πιστεύουν αυτό απλά αγνοούν το φαινόμενο της «Κοινωνικής Τεμπελιάς».

Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Ρόλφ Ντομπέλλι «Η Τέχνη της Καθαρής Σκέψης», (το διάβασα στις διακοπές και σας στο συνιστώ), σε πείραμα του Μαξιμιλιέν Ρενζελμάν το 1913, μελέτησε τη δύναμη που εξασκούσαν, ζητώντας από πολλούς ανθρώπους να τραβήξουν ένα σχοινί.  Κατά μέσο όρο δύο άτομα που τραβάνε μαζί ένα σχοινί βάζουν το 93% της δύναμή που βάζει ένα άτομο που τραβάει το σχοινί μόνο του με το ποσοστό να πέφτει στο 85% στα 3 άτομα και στο 49% στα 8 άτομα!!!

Το ίδιο αποτέλεσμα παρατηρείται στους κωπηλάτες αλλά όχι στη σκυταλοδρομία. Εκεί η συμβολή του κάθε δρομέα είναι φανερή. Γιατί να βάλουμε το 100% της δύναμής μας αν δεν το καταλάβει κανείς? Δεν μας ενδιαφέρει η συνολική πρόοδος αν μέσα από αυτήν δεν ξεχωρίσουμε ως μονάδες.

Η κοινωνική τεμπελιά έχει πολλές και ενδιαφέρουσες συνέπειες καθώς επεκτείνεται  πέραν της σωματικής και στην διανοητική προσπάθεια (π.χ συνεδριάσεις). Όσα περισσότερα τα μέλη τόσο μικρότερη η ατομική συμμετοχή. Δεν μας αρέσουν οι ευθύνες, προτιμούμε να κρυβόμαστε πίσω από «συλλογικές» αποφάσεις (το φαινόμενο ονομάζεται «μεταβίβαση ευθύνης»). Τις συνέπειες πιστεύω τις αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας, τις ζούμε άλλωστε.

Τι θα μπορούσε να αποτρέψει το φαινόμενο της κοινωνικής οκνηρίας? Η Αξιοκρατία. Η κοινωνία πρέπει να στηρίζεται στις επιμέρους ικανότητες του κάθε ατόμου, να τις αξιολογεί και να τις ανταμείβει.

Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι εύκολα τώρα γιατί η Ελληνική κοινωνία απεχθάνεται την αξιοκρατία.
Αν σας παρηγορεί, το ίδιο φαινόμενο της κοινωνικής οκνηρίας παρατηρήθηκε και στα άλογα.

Έκλεισε η Marfin στη Νέα Μάκρη

Ίσως χρειαστεί λίγο zoom στη φωτογραφία.......

Επίλογος - Μια Φιλία

Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε.

Το κείμενο που ακολουθεί ήταν του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ως επίλογος της καλής τους φιλίας. Είναι γνωστή τόσο η φιλία τους όσο και η μεγάλη εκτίμηση που είχε ο Βασίλης Ραφαηλίδης στον Θόδωρος Αγγελόπουλο.

Δύσκολο πια να ζει κανείς σ' αυτόν τον τόπο.

Σε κάθε απουσία μένει το κενό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΜΙΑ ΦΙΛΙΑ

Του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Πώς γεννιέται μια φιλία;
Ίσως όπως γεννιέται ένας έρωτας: ξαφνικά. Άγνωστο τι την καθορίζει. Ποιες λέξεις, ποιά κίνηση. Ποια εμπιστοσύνη. Η φιλία με τον Βασίλη ξεκίνησε έτσι, τότε, το ‘65, στη «Δημοκρατική Αλλαγή» όπου ήδη δούλευε, τρόπος του λέγειν, ως κριτικός κινηματογράφου.
Έφυγε η Τώνια Μαρκετάκη να πάει στο «Βήμα», και πήρε τη θέση της ο Βασίλης. Πρώτες παθιασμένες συζητήσεις φεύγοντας αργά από την εφημερίδα. Ν’ αλλάξουμε τον κινηματογράφο, τον Ελληνικό, σαν να λέμε ν αλλάξουμε τον κόσμο.
Γίνεται; Πώς δε γίνεται. Ποιοι είμαστε; Αφελείς πολιορκητές του ουρανού. Περπατήματα στην νυχτερινή Αθήνα. Τσιγάρα. Αποχωρισμοί στο ξημέρωμα.
Ο Βασίλης είχε αποδεχθεί ότι ο ρόλος του ήταν η κριτική κι ο στοχασμός πάνω στον κινηματογράφο. Κι όχι μόνο.
Είχα αποφασίσει ότι ο ρόλος μου ήταν πίσω από μια κάμερα. Μαγικά χρόνια αναμονής Κι ονείρου. Δουλέψαμε μαζί μέχρι το 67.
Με τη δικτατορία μπήκε στην εφημερίδα η στρατιωτική αστυνομία Και τα διέλυσε όλα, κι ο Βασίλης είχε τις γνωστές του περιπέτειες με την Ασφάλεια. Χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε καιρό αργότερα, για να ριχτούμε στο στήσιμο ενός κινηματογραφικού περιοδικού, Του «Σύγχρονου Κινηματογράφου». Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Βασίλης το έστησε. Όλη η δουλειά από το χέρι του πέρναγε. Κι όλη η ευθύνη πάνω του. Το περιοδικό αυτό έμελλε να γίνει το κεντρικό όργανο του λεγόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, γιατί συγκέντρωσε όλους τους νέους κινηματογραφιστές της εποχής, όλον τον κόσμο του κινηματογράφου. Μεσούσης της δικτατορίας. χρησίμευε ως τόπος συγκέντρωσης, αντίστασης και ρήξης προς δύο κατευθύνσεις: πολιτικά, σε σχέση με τη χούντα. αλλά και προς αναζήτηση ενός ουσιαστικά «άλλου» Κινηματογράφου ενός «νέου» κινηματογράφου, που θα συμπορευόταν τόσο θεματικά όσο και «γλωσσικά», με τα ρεύματα που κυριαρχούσαν εκείνη τη στιγμή όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σ’ όλον τον κόσμο. Κι αυτό το στήριξε φανατικά ο Βασίλης, μέχρι τη μέρα που παρέδωσε το περιοδικό σε κάποιους νεώτερους και αποχώρησε.
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν όπως τα περιμέναμε, ούτε με τον ελληνικό Κινηματογράφο ούτε με την πολιτική.
Πέρασε ο καιρός, γίναμε ό,τι γίναμε και οι δυο.
Η φιλία, όμως, στα χρόνια που ακολούθησαν, κράτησε την παιγνιώδη συνενοχή που τη χαρακτήριζε απ’ την αρχή.
Σ’ ένα αυτοκίνητο που κατέβαινε την Κηφισίας, πήρα το μήνυμα ότι ήταν στην εντατική.
Τον πρόλαβα ν’ ανασαίνει.
Πόσο; ρώτησα το γιατρό.
Ώρες.
Το πρόσωπό του ήταν χλωμό, αλλά η έκφραση, ίδια: αγέρωχη Και παράξενα τρυφερή. Ένας ζεστός άνεμος φυσούσε στο νεκροταφείο έξω από την Πάτρα, όπου τελικά τον έθαψαν. Την ώρα που έκλειναν το φέρετρο για να τον κατεβάσουν, ένα κόκκινο γαρίφαλο ξέφυγε από τ’ άλλα λουλούδια, πέρασε απ’ τα μάτια του κι έμεινε εκεί πλάι. Το φέρετρο κατέβηκε στο χώμα μ’ ένα γαρίφαλο που έφεγγε στο πρόσωπό του.
«Για κοίτα» σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, «ο Βασίλης φεύγει μ’ ένα γαρίφαλο στ αφτί.».
Και χαμογέλασα.

Μην Αγανακτείτε μόνο, ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΤΕ

Η κοινωνία των ανθρώπων δεν είναι φύση. Είναι η εκλογικευμένη οικειοποίηση, για λογαριασμό του ανθρώπου, των δεδομένων της φύσης.Η κοινωνία των μελισσών ευημερούσε πάντα σ’ αυτόν τον τόπο. Εκείνο που δε λέει να ευημερήσει είναι η κοινωνία των ανθρώπων. Και αυτό γιατί αυτή δεν στηρίζεται στο «κοινωνικό ένστικτο», αφού τέτοιο ένστικτο υπάρχει μόνον σε κάποια έντομα όπως οι μέλισσες.

Ίσως κάποιοι από σας έχετε δει τον «Μελισσοκόμο» του Αγγελόπουλου.

Ως άλλος Σπύρος (στην ταινία ο πρωταγωνιστής Μαστρογιάνι ονομαζόταν Σπύρος, όχι τυχαία βέβαια καθώς εννοιολογικά το όνομα παραπέμπει στη σπορά, την «εν δυνάμει ζωή»), αισθάνομαι αυτοεξόριστος στον ίδιο μου τον τόπο. Ζούμε πια σ’ ένα τόπο που δεν είναι δικός μας. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Ανήκει στους εξ Ελλήνων διιστορικούς Κοτζαμπάσηδες, υπό την εσωτερική κατοχή των οποίων συνεχίζουμε να βρισκόμαστε.

Δυστυχώς, για να επανέλθω στα των μελισσών, τα τελευταία χρόνια ούτε οι μέλισσες ευημερούν στον τόπο μου.

Τέτοιο διάστημα πέρυσι είχα κάνει επώνυμη (ως πρόεδρος του Μελισσοκομικού Σωματείου Ανατολικής Αττικής «Ο ΚΗΦΗΝΑΣ») καταγγελία στη σχετική διεύθυνση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, σχετική με τις απίστευτες απώλειες που βιώναμε λόγω των χημικών σκευασμάτων που χρησιμοποιούνταν για τα φοινικόδεντρα. Ως απάντηση τότε λάβαμε μια επιστολή όπου επαναλάμβανε τις οδηγίες προς τους φορείς εφαρμογής της κατ’ εξαίρεση έγκρισης χρήσης των σχετικών χημικών σκευασμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν για πρώτη φορά, να ζήσουμε σε τέτοια έκταση το φαινόμενο των δηλητηριάσεων των μελισσοσμηνών μας.

Φέτος δυστυχώς το πρόβλημα ξεκίνησε πριν καλά καλά ξεκινήσει το Φθινόπωρο.

Σε συνδυασμό μάλιστα φέτος με τους απαράδεκτους για αστικό περιβάλλον αεροψεκασμούς και δηλητηριάσεις όλων στάσιμων και μη υδάτων (έχει δηλητηριαστεί όλος ο υδροβιότοπος του Σχοινιά), το πρόβλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Δεν είναι υπερβολή, ότι αυτήν τη στιγμή δεν πετάει μέλισσα σε μια περιοχή από το Γραμματικό μέχρι το Λαύριο. Ακολούθησαν νέες καταγγελίες μας για το ίδιο θέμα προς κάθε κατεύθυνση.

Φέτος το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου φρόντισε να στείλει τουλάχιστον με επείγουσα διαδικασία έγγραφα με επισημάνσεις προς τους φορείς εφαρμογής.

Σε αυτά ζητείται η συνδρομή τους προς επιβεβαίωση των καταγγελιών μας.

Καθώς φέτος έχω γίνει δέκτης αμέτρητων τηλεφωνικών καταγγελιών για μαζικούς θανάτους μελισσών, τις οποίες όμως δεν μπορώ να κοινοποιήσω στους αρμόδιους φορείς, από το βήμα αυτό απευθύνομαι σε κάθε συνάδερφο που αντιμετωπίζει ανάλογο πρόβλημα να προωθήσει την καταγγελία του εγγράφως στους φορείς που θα αναφέρω παρακάτω. Εκτός του ότι οι καταγγελίες οφείλουν να είναι επώνυμες, χρήσιμο θα ήταν να αποστείλετε μαζί με την καταγγελία σας και φωτογραφικό υλικό με ανθισμένους φοίνικες.

Οι οδηγίες εφαρμογής των εγκεκριμένων φαρμάκων (η χρήση βέβαια των μη εγκεκριμένων είναι τεράστια και ανεξέλεγκτη) απαιτούν την κοπή όλων των ανθοταξιών των φοινικόδεντρων, κάτι που πουθενά δεν είδαμε να εφαρμόζεται.

Συνάδερφοι, το θέμα των χημικών ψεκασμών είναι τεράστιο και οι αρμόδιοι φορείς μας (ΟΜΣΕ κλπ) οφείλουν να το δουν με περισσότερη θέρμη.

Από την πλευρά μας οφείλουμε να καταγγέλλουμε καθημερινά όλα τα σχετικά περιστατικά. Η διοίκηση (πολιτεία) καλώς ή κακώς δεν μπορεί να λειτουργεί με φήμες και αόριστες πληροφορίες. Όσο δυσκίνητη και αν είναι, αν κατακλυστεί από καταγγελίες θα ενεργοποιηθεί.

Στις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις στείλτε την επώνυμη καταγγελία σας μαζί με το αντίστοιχο φωτογραφικό υλικό.

Όπως ο «Μελισσοκόμος» του Αγγελόπουλου, ότι χάσαμε από τη δυσλειτουργική κοινωνία των ανθρώπων ας το διαφυλάξουμε στη λειτουργική κοινωνία των μελισσών.

Στείλτε τις καταγγελίες σας στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις syg046@minagric.gr & syg080@minagric.gr υπ' όψιν των κυρίων Νασιόπουλου και Φουντουλάκη αντίστοιχα. Φροντίστε να κοινοποιήσετε τις καταγγελίες σας και σε μας στη διεύθυνση beehappy.gr@gmail.com. Πλέον αυτών ενημερώστε εγγράφως και το αρμόδιο τμήμα του δήμου σας. Αποτελεί ευθύνη τους η ορθή εφαρμογή των οδηγιών και ποινικό αδίκημα η απόκρυψη κάθε περιβαλλοντολογικού προβλήματος που τους κοινοποιείται.

Μάθημα Ταπεινότητας

Έζησε όπως "έφυγε".

Ταπεινά.

Με πλήρη "αυτάρκεια νου".

Το σκυλολόι των "δημοσιογράφων" δεν κατάφερε να γελοιοποιήσει τον σεμνό αυτόν άνθρωπο.

Αυτοί που θα δείτε το βράδυ στην κηδεία του να διαγκωνίζονται για τα δευτερόλεπτα της αναγνωρισιμότητας δεν έμαθαν τίποτε από τον υπέροχο αυτό χαρακτήρα. Αλλιώς θα σιώπαγαν.

Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε".

"Φεύγοντας" με Αξιοπρέπεια

Στο θάνατο έχω αναφερθεί και παλαιότερες αναρτήσεις.
Όντας μέρος της ζωής, ο θάνατος δεν θα πάψει να μας απασχολεί.
Αντιγράφω από το freeinquiry:
«Οι αρχαίοι Έλληνες αντιμετώπιζαν το θάνατο ως φυσική αρχή. Θεωρούσαν τον άνθρωπο ως ένα μέρος του Σύμπαντος, εντός του οποίου ενυπάρχουν τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος.
Ο τρόμος του θανάτου εισέβαλε από την Ανατολή.
Οι Έλληνες, άνθρωποι του Λόγου και της Επιστήμης, δεν καλλιεργούσαν ανατολίτικα φαντάσματα ούτε και θεοκρατικές ελπίδες. Στοχαστικοί, ερευνητικοί και προ παντός λογικοί δεν παραδέχονταν τίποτε, που δεν μπορούσε να θεμελιωθεί στο μυαλό τους. «Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον», λέει ο Ηράκλειτος, που σημαίνει, ότι, εάν δεν καλλιεργείς μέσα σου φανταστικούς κόσμους, δεν πρόκειται και να τους συναντήσεις, γιατί αυτοί δεν ανήκουν στην περιοχή του επιστητού και νοητού· άρα είναι α-νόητοι, αφού «ταυτόν εστι το νοέειν τε και είναι» σύμφωνα με τον Παρμενίδη. Με άλλα λόγια, «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσης, αν δεν τους κουβανής μέσ’ στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνη εμπρός σου», όπως λέει ο ποιητής.
Για τους χριστιανούς ο θάνατος είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, δια του οποίου «ο θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον και εις πάντας ανθρώπους διήλθε», «Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον», & «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστιν ο θάνατος ο δεύτερος».
Σήμερα «μόνο δειλιασμένες ψυχές, φοβιτσιάρικα όντα, διεστραμμένα, εγκληματικά, χωρίς ήρεμη αυτάρκεια του νου, άρρωστα από φόβο» συναντά κανείς, σύμφωνα με το Νίτσε. Για το σύγχρονο άνθρωπο ο θάνατος φαντάζει φοβερός, απεχθής, αποτρόπαιος, ενώ η ζωή έχει αναχθεί σε αυταξία και αυτοσκοπό. Οι σημερινοί άνθρωποι αποφεύγουν να σκέπτονται το θάνατο και κλείνουν τα μάτια σε αυτόν στρουθοκαμηλικά. Βρισκόμαστε δηλαδή πάλι στο στάδιο της βαρβαρότητας και του πρωτογονισμού. Ο Ηράκλειτος έλεγε, πως τα σκυλιά γαυγίζουν σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν· το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, που φοβούνται το θάνατο, χωρίς κανένας τους να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.»

Ήρεμη αυτάρκεια του νου. Αυτό λείπει και το βλέπουμε γύρω μας σε πάμπολλες εκδοχές.
Έγραφα την 1^η Ιουλίου του 2009 στην ανάρτηση «Όταν ξέρεις πως ο Θάνατος έρχεται»:

«Όλοι θέλουμε οι επιγενόμενοι να μας θυμούνται όπως εμείς θα θέλαμε. Να μας θυμούνται, να μείνει το όνομά μας. Όπως μείνει, όσο μείνει, το όνομα που θα γράψεις στον τοίχο του δημόσιου αποχωρητηρίου, ή το μονόγραμμά σου που θα σκαλίσεις στον κορμό του δέντρου. Όλοι κυνηγούμε με πείσμα την αθανασία δια της μνήμης. Ίσως υποπτευόμαστε ότι το χριστιανικό "αιωνία ή μνήμη" αναφέρεται στη μνήμη του θεού και όχι των συγγενών και των φίλων. Όμως τι νόημα έχει να σε θυμάται ο Θεός όταν όλοι θα σ' έχουν ξεχάσει? Και δώστου βλακώδη ποιήματα γραμμένα σε στιγμές υπαρξιακού ιλίγγου, όπως θα 'λεγε ο Σαρτρ, και δωσ' του μυθιστορήματα και blogs που γράφονται με την ανομολόγητη πρόθεση να μείνει το όνομά μας.»

«Όσοι έχουν το προνόμιο να συντροφέψουν κάποιον στις τελευταίες ώρες της ζωής του», γράφει η Μαρί Ντ'Ενεζέλ στον «Μύχιο Θάνατο», «γίνονται μάρτυρες των πιο πολύτιμων στιγμών. Λίγο πριν το τέλος, όλοι προσπαθούν να αφήσουν τη μύχια ουσία τους: μια κίνηση, μια φράση, κάποτε μόνο ένα βλέμμα, που δηλώνει τι έχει πραγματική σημασία και αυτό που δεν ειπώθηκε σε ολόκληρη ζωή, από αδυναμία ή δισταγμό».
Αγωνία για την «Μύχια Ουσία μας» λόγω ακριβώς έλλειψης «Αυτάρκειας του Νου».

Οι «επώνυμοι», συνήθως, άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν με έκδηλη την αγωνία τους να μείνει πίσω τους η «μύχια ουσία τους». Το ζούμε καθημερινά καθώς παρακολουθούμε σε «επεισόδια» όλα τα στάδια της ζωής τους συμμετέχοντας κατά βάση ως τηλεμαϊντανοί.
Πόση αλήθεια έλλειψη «αυτάρκειας» έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας αποτελούν πρότυπα συμπεριφοράς και ζωής? Πόσο «λίγο» είναι αλήθεια το «έργο τους» όταν οι ίδιοι σαν άνθρωποι δεν ήταν ποτέ αυτάρκεις?

Με τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, προβληματίστηκα & διασκέδασα. Δεν ήταν μόνον οι στίχοι και οι μουσικές που ερμήνευσε ο Νίκος Παπάζογλου. Ήταν και η στάση ζωής του. Έζησε με αυτάρκεια και «έφυγε» με αξιοπρέπεια. Δεν πέθανε, γιατί πεθαίνει κανείς μόνον όταν τον λησμονούμε. Καλό ταξίδι Νίκο….

Τρέχοντας στη ζούγκλα

Ζώντας σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, δύσκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που επιφέρουν στο περιβάλλον οι ανθρώπινες δραστηριότητες।

Βλέποντας όμως με τα μάτια του κανείς έναν ολόκληρο ωκεανό, τον Ινδικό, να είναι ένα απίστευτο βοθρόλυμα, θα αλλάξει γνώμη।

Δίπλα σε μιας απίστευτης ομορφίας ζούγκλα και μπροστά από ξενοδοχειακά συγκροτήματα πέντε αστέρων, απλώνεται η πιό βρώμικη θάλασσα που έχω συναντήσει। Ίσως θα έπρεπε όλοι να έχουμε μιαν αντίστοιχη εμπειρία μήπως και αντιληφθούμε το μέγεθος της ζημιάς που κάνουμε στη φύση।

Πέρα από τα παραπάνω η Μαλαισία, συγκεκριμένα το νησί της Πενάνγκ, είναι ένας τόπος που προσφέρει ποικιλία συναισθημάτων। Ίσως με την επιστροφή μου να κάνω μια μικρή περιγραφή।

Αυτό που με εντυπωσίασε είναι η ζούγκλα, μιας απίστευτης ομορφιάς τοπίο με τεράστια δέντρα, βλάστηση και νερά, οι δε ήχοι απ' όλα τα εξωτικά πλάσματα που ζουν σε αυτήν απλά την κάνουν μαγευτική।

Σήμερα είχα την ευτυχία να την απολαύσω τρέχοντας σε ένα από τα μονοπάτια της।

Η εμπειρία να τρέχει κανείς σε ένα περιβάλλον περικυκλωμένο από απίστευτη βλάστηση, εξωτικές μυρωδιές και πλάσματα είναι μοναδική।

Δρομικά αισθάνομαι να είμαι σε καλή κατάσταση, έχω καταφέρει τα χιλιόμετρα του μισού μαραθωνείου και ετοιμάζομαι για τα υπόλοιπα।

Πριν φύγω μετέφερα τις από το καλοκαίρι "ξεχασμένες" στην Λαύκα (Κορινθίας) κυψέλες, στην άνοιξη του κάμπου της Παιανίας। Οι μέλισσες κοιμήθηκαν σε μια θερμοκρασία μείον πέντε βαθμών και δέκα πέντε εκατοστών χιόνι και ξύπνησαν μέσα στην άνοιξη!!!

Αυτό που επίσης με εντυπωσίασε είναι το ότι δεν υπάρχει δείγμα από μέλισσα στα γεμάτα από άνθη εκατοντάδες λουλούδια। Το μόνο που κατάφερα να εντοπίσω είναι μια φωλιά με σερσέκια। Οι τοπικές διαφημίσεις μελιού είναι παραγωγών, οι οποίοι μιλούν για "άγριο μέλι", που ισχυρίζονται μάλιστα ότι το παράγουν οι βασίλισσες। Ίσως η ανάρτηση αργότερα εμπλουτιστεί με περισσότερο φωτογραφικό υλικό :-)

Αν εντοπίσετε περίεργα σύμβολα ή ορθογραφικά λάθη να με συγχωρήσετε αλλά ο μπλόγκερ εννοεί να "μεταφράζει" πολλά από τα σύμβολα στην τοπική διάλεκτο, είναι αδύνατο δε να δεχτεί την Αγγλική। (Ίσως γιατί ακόμα θυμούνται και είναι εμφανή παντού τα σημάδια της κυριαρχίας τους και στον τόπο αυτό).