Η ζωή περιµένει να την απολαύσεις

Στον κόσμο της Ελληνικής Μελισσοκομικής πραγματικότητας θα βρει κανείς ανθρώπους απ’ όλο το φάσμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Αυτό που την κάνει ενδιαφέρουσα είναι το γεγονός ότι θα συναντήσεις αρκετούς που πιστεύουν ότι μέσα από τη μελισσοκομία θα βρεις το δρόμο για την ευτυχία.

Ένας από αυτούς είναι ο Θανάσης ο Μπίκος. Γνωστός τοις πάσι στους μελισσοκομικούς κύκλους, του οφείλω ευγνωμοσύνη καθώς μέσα από τα βιβλία του ανακάλυψα τα 2 από τα καλύτερα «φάρμακα» που διαθέτει η φύση. Τη Γύρη και την Πρόπολη.

Στα χέρια μου ήρθε χτες το τελευταίο πόνημα του αγαπητού Θανάση, πάντα με την ιδιαίτερη γραφή του, με τίτλο «Τι πρέπει να κάνω στα μελίσσια μου» και υπότιτλο «Η πραγματική μελισσοκομία».

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Αν περιμένει να διαβάσει κανείς «μυστικά» και «τεχνικές» που θα τον κάνουν «Μάστορα» όπως λέει ο Θανάσης, θα απογοητευθεί..

Όπως γράφει ο ίδιος στον επίλογο «Τελειώσαμε! Είμαι σχεδόν σίγουρος, δια να μην είπω απόλυτα σίγουρος ότι οι μισοί τουλάχιστον των αναγνωστών αυτού του δοκιμίου (για την ακρίβεια άνω του 51%) δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι από αυτό το ανάγνωσμα. Τι μας είπε, δηλαδή, ο Μπίκος, που μας κούρασε μάλιστα να διαβάσουμε αυτές τις 100 σελίδες του, με τα ωραία και πολυάριθμα σκιτσάκια του, με τους μαέστρους και καπεταναίους? Τι μας είπε? Τίποτε! Τι μας έλυσε? Τίποτε! Μπλα-μπλα και άγιος ο Θεός…»

Το βιβλίο, όπως κάθε βιβλίο, θα σε μάθει να σκέφτεσαι. Αυτό που το κάνει ιδιαίτερο είναι το ότι θα σε κάνει να σκέφτεσαι σα μέλισσα. Να ξεχωρίσεις το Θέλω το δικό σου και το Θέλω της μέλισσας.

Στο δρόμο για το γραφείο άκουσα για ένα άρθρο στα Νέα σχετικά με το Ατσχάιμερ και την ευτυχία,

Αναφέρει το σχετικό άρθρο «Το 80% των αρρώστων µε Αλτσχάιµερ είχαν ζήσει ένα τραυµατικό γεγονός πριν εµφανίσουν την αρρώστια», ανακοίνωσε, µετά τη συνέντευξη Τύπου, τα συµπεράσµατα της έρευνάς της η καθηγήτρια Νευρολογίας από το Πανεπιστήµιο της Θεσσαλονίκης. Και πρόσθεσε µε τον γαλήνιο τρόπο της: «Γι' αυτό, να χαµογελάτε. Να χαίρεστε τη ζωή. Να τα βλέπετε όλα από απόσταση. Και να µη στενοχωριέστε πολύ για τίποτα».

Όπως λέει και το σχετικό γνωμικό «Να μην στενοχωριέστε για ότι διορθώνεται και για ότι δεν διορθώνεται».

Και συνεχίζει το άρθρο «Λίγες µέρες µετά, έπεσα σε ένα νέο επιστηµονικό κείµενο της Μάγιο Κλίνικ, µε τον ελκυστικό τίτλο «Ηοw to be happy». Οι ειδικοί του περίφηµου ιατρικού κέντρου της Αµερικής λένε ότι «η ευτυχία δεν εµφανίζεται µαγικά, παρά τα όσα λένε τα παραµύθια. Είναι κάτι που πρέπει να καλλιεργήσετε. Μόνο το 10% των διαφορετικών αναφορών των ανθρώπων για την ευτυχία µπορεί να εξηγηθεί από τις πραγµατικές συνθήκες της ζωής τους – τα υπόλοιπα αφορούν τις σκέψεις και τη συµπεριφορά τους µέσα στη ζωή». Και «ναι», συνεχίζουν, διαισθανόµενοι την αυθόρµητη επιφύλαξη του αναγνώστη, «µπορείτε να µάθετε να είστε ευτυχισµένοι ή τουλάχιστον πιο ευτυχισµένοι από όσο είστε σήµερα».

Στη συνέχεια αναφέρει 3 τρόπους για να για να νιώθει κανείς ευτυχισμένος:

Α) µην αναβάλλετε τη χαρά

Β) ασχοληθείτε με τα θετικά του τώρα και αδιαφορήστε για τα πριν και τα μετά

Γ) βρείτε χρόνο για να σταµατήσετε και να µυρίσετε τα λουλούδια!

Εδώ θα σας παραθέσω μιαν κινέζικη παροιμία όπως την βρήκα στις πρώτες σελίδες του πολύ καλού βιβλίου του Θανάση.

Εάν θες να είσαι ευτυχής για:

1. Μια μέρα – Να μεθύσεις

2. Μια βδομάδα – Να αγοράσεις λαχείο

3. Ένα μήνα – Να πας ταξίδι

4. Ένα χρόνο – να παντρευτείς

5. ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ – Να γίνεις ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΣ

Εγώ, παρ’ ότι μελισσοκόμος του σαββατοκύριακου, όπως μας χαρακτηρίζει ο Θανάσης, συνεχίζω να απολαμβάνω τη ζωή και ακολουθώ τη δική του (ανύπαρκτη όπως τη χαρακτηρίζει) παροιμία «Εάν δεν θες να είσαι δυστυχής ως μελισσοκόμος – Διάβαζε κανά βιβλίο!».

Γλώσσα & Σκέψη

Γλώσσα νόησις νοήσεως! (Αριστοτέλης)

Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα χτες στα Νέα, σκεφτόμουν για άλλη μια φορά τη μικρή σημασία που δίνουμε στην αξία της χρήσης της γλώσσας και τη συνεχή προσπάθεια για απαξίωση του λεκτικού πλούτου.

Έγραφε λοιπόν το καλό άρθρο ότι «Ο λαός των Καγιάπο, λέει τη µέλισσα µε 85 διαφορετικές λέξεις. Καθεµιά εξειδικεύει τις απειροελάχιστες διαφορές των μελισσών στον τρόπο πτήσης, στα τελετουργικά ζευγαρώµατος, στην κατασκευή της κερήθρας. Αν η γλώσσα τους χαθεί, θα χαθεί μαζί της και ο πλούτος των μελισσοκομικών τους γνώσεων».

Κάπου αλλού διάβαζα ότι οι Εσκιμώοι χρησιμοποιούν 27 διαφορετικές λέξεις για το χιόνι!

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως σχετίζονται η σκέψη, η γλώσσα αλλά στο τέλος τέλος και ο πολιτισμός των ανθρώπων.

Για την αξία της γλώσσας αλλά και της συνάφειάς της με τη σκέψη, ο Πλάτωνας είπε «Διάνοια και λόγος ταυτόν». Για τον Πλάτωνα λοιπόν, η σκέψη είναι εσωτερικευμένη γλώσσα, ενώ η γλώσσα είναι εξωτερικευμένη σκέψη.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την ίδια λέξη 'λόγος', για να δηλώσουν τόσο τη γλώσσα όσο και τη λογική.

Ο δε πατέρας της διαλεκτικής είπε: «την άκρη της ψυχής δεν μπορεί κανείς να τη βρει όποιον δρόμο και να πάρει, τόσο βαθύς είναι ο λόγος της, υπάρχει λόγος στην ψυχή που αυξάνει τον εαυτό του». Και ο Ηράκλειτος λοιπόν για να περιγράψει την απεραντοσύνη της ψυχής επιλέγει τη λέξη «λόγος».

Φαίνεται ότι εκτός από μένα τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων διάβαζε και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, και στην προσπάθειά του να αποδώσει την έννοια του Θεού τη συσχέτισε με το λόγο «Eν αρχή ήν ο λόγος, θα πει, και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος».

Ας ξαναγυρίσουμε στον Πλάτωνα, «Η σκέψη αποτελεί τη συνομιλία της ψυχής με τον εαυτό της» είπε και αντιλαμβανόμαστε ότι οι λέξεις είναι εσωτερική υπόθεση της ζωής του ανθρώπου και αποτελούν, ως εκ τούτου, ψυχολογική οντότητα, αφού συσχετίζουν δύο εσωτερικά στοιχεία, την έννοια και την ακουστική εικόνα. Αυτά πάλι σημαίνουν ότι από την ώρα που κάποιος αρχίζει να μαθαίνει τη γλώσσα, να προσλαμβάνει και να οργανώνει μέσα του τις λέξεις, αρχίζει να προσλαμβάνει και να οργανώνει μέσα του τον κόσμο και τη ζωή. Οι λέξεις είναι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού, δηλαδή φορείς του μόχθου που κατέβαλε ο άνθρωπος χιλιάδες χρόνια κατά την ανοδική, την πολιτιστική του πορεία.

Η πρόοδος είναι μια συνεχής διαφοροποίηση, μια αδιάκοπη αλλαγή προς το καλύτερο. Κάθε μορφή προόδου προϋποθέτει ένα «σχέδιο», είτε θεϊκό είτε ανθρώπινο. Αλλά το «σχέδιο» χωρίς το Λόγο (τη Λογική) είναι αδιανόητο, δεν μπορεί να σχεδιάσει κάποιος που δε σκέφτεται.

Ο σκεφτόμενος άνθρωπος είναι «ποιητής», ίσως με τη δική του «γλώσσα» και ας μην θυμίζει καμιά από τις γνωστές μορφές τέχνης.

Είναι αυτό που ο Νίτσε ονόμαζε «ζην ποιητικώς» και το προτείνει σαν το ιδανικό για τον ιδανικό κόσμο του μέλλοντος, όπου η ηθική θα έχει αντικατασταθεί ολικά από την αισθητική και οι άνθρωποι δεν θα ασχημαίνουν με την κακότητά τους έναν κόσμο που είναι φυσικά όμορφος και κοινωνικά δύσμορφος.

Ο Βιγκότσκι μας δίνει έναν όμορφο παραλληλισμό σκέψης και γλώσσας. Το σύννεφο με το νερό είναι η σκέψη. H βροχή που πέφτει είναι οι λέξεις. H σχέση σκέψης και λέξης είναι μια ζωντανή διαδικασία της γέννησης της σκέψης μέσα στη λέξη. H λέξη που της έχουν αφαιρέσει τη σκέψη είναι νεκρή λέξη.

«Άσχημα σα μέλισσες σε άδειο πανέρι μυρίζουν οι νεκρές λέξεις» είπε ο ποιητής.

Για τη σχέση της σκέψης με τον προφορικό λόγο θα πούμε άλλη φορά. Θα θυμίσω μόνο αυτό που έγραφε κάπου ο Βασίλης Ραφαηλίδης «Όταν σκοντάφτει η γλώσσα, σκοντάφτει το μυαλό».