Στην Κυψέλη
Μελισσοκόμος επί τω έργω
Name: BeeHappy
Location: ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, GR

Δευτέρα, Ιουλίου 31, 2006

Ο "Παρεξηγημένος" Κηφήνας

Με αφορμή πρόσφατο άρθρο στην Μελισσοκομική Επιθεώρηση του καθηγητή Μιχ. Υφαντίδη και συνεχίζοντας το πολύ καλό Post του φίλου του Κώστα, να βοηθήσουμε λίγο ακόμα το φουκαρά τον κηφήνα να ξεπλύνει λίγη από τη ρετσινιά του.
Η προσπάθεια αποκατάστασης της τιμής του παρεξηγημένου κηφήνα ξεκινά αρκετούς μήνες πριν, όταν είχα την ιδέα και την πρωτοβουλία να ιδρύσουμε μελισσοκομικό σύλλογο στην Ανατολική Αττική. Ως έχων την ιδέα λοιπόν έγινα και νουνός του συλλόγου ονομάζοντάς τον Μελισσοκομικό Σύλλογο Ανατολικής Αττικής «Ο ΚΗΦΗΝΑΣ». Μπορώ να πω ότι η αποδοχή ήταν μεγαλύτερη του αναμενόμενου, υπήρξαν 1-2 αντιδράσεις, και τελικά με αυτόν τον διακριτικό τίτλο κατοχυρώθηκε στο Πρωτοδικείο.
Ο κηφήνας λοιπόν έρχεται στη ζωή με παρθενογέννηση. Τι σημαίνει αυτό? Λίγη θεωρία εδώ της βιολογίας της βασίλισσας. Η βασίλισσα βγαίνει από την κυψέλη της μόνο μια φορά στη ζωή της (ίσως μια δεύτερη στη σμηνουργία), λίγες μέρες αφ ότου εκκολαφθεί, με σκοπό να γονιμοποιηθεί. Στο παρθενικό της λοιπόν αυτό πέταγμα συνευρίσκεται και απολαμβάνει άπαξ και δια παντός ένα ερωτικό όργιο. Το σπέρμα των πολλαπλών εραστών της αποθηκεύεται σε μια ειδική σπερματοθήκη μέσα στο σώμα της. Έχει φροντίσει με τον τρόπο αυτό η φύση για τη βιοποικιλότητα. Με την επιστροφή της στην κυψέλη αρχίζει να γεννά. Κάθε ωάριό της θα γονιμοποιείται με ένα σπερματοζωάριο από τα εκατομμύρια που έχει αποθηκευμένα. Μόλις όμως η βασίλισσα αντιληφθεί (με μηχανικό τρόπο) ότι βρίσκεται σε κηφηνοκέλι, τότε δεν γονιμοποιεί το ωάριό της αλλά το αφήνει στη θέση του αγονιμοποίητο. Αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας είναι η γέννηση ενός αρσενικού ατόμου, του κηφήνα, ο οποίος μάλιστα μεταφέρει το γονιδίωμα μόνο της μητέρας του και όχι του πατέρα του.
Μέχρι τώρα λοιπόν γνωρίζαμε ότι ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του κηφήνα είναι η γονιμοποίηση της βασίλισσας αφού ούτε νέκταρ μπορεί να συλλέξει ούτε γύρη ούτε άλλη κοινωνική εργασία. Φαί και πήδημα μόνο. Εξ αυτού και η ρετσινιά. Το γεγονός ότι ο κηφήνας γίνεται δεκτός σε όλες τις κυψέλες και δεν εκδιώκεται από τις φρουρούς μάλλον θα έπρεπε να έχει προβληματίσει τους επιστήμονες.
Σε τι άραγε άλλο μπορεί να είναι χρήσιμος ο κηφήνας?
Η παραγωγή κηφήνων σε μια κυψέλη κορυφώνεται την περίοδο Φεβρουαρίου ? Μαρτίου λίγο πριν αρχίσει το φαινόμενο της σμηνουργίας (φυσική διαιώνιση του μελισσιού). Εδώ να πούμε ότι η συνοχή και ο προγραμματισμός όλων των ενεργειών ενός μελισσιού εξαρτάται από την οσμή της ουσίας που εκκρίνει η βασίλισσα (φερομόνη). Επίσης να πούμε για την τροφάλλαξη, τη μεταφορά της τροφής από στόμα σε στόμα μεταξύ των μελισσών και των μελισσών-τροφών και της βασίλισσας. Η βασίλισσα δεν τρέφεται μόνη της αλλά αποκλειστικά από μέλισσες τροφούς. Μέσω λοιπόν της τροφάλλαξης μεταφέρεται και η φερομόνη της βασίλισσας σε ολόκληρο το μελίσσι. Οι κηφήνες λοιπόν που είναι το θέμα μας, την περίοδο της ραγδαίας αύξησής τους και στις πρώτες μέρες της ζωής του συνωστίζονται στο μέσον της γονοφωλιάς για καλύτερη προστασία. Λόγω του συνωστισμού οι εργάτριες μέλισσες απομακρύνονται προς τα άκρα. Έλα όμως που η τροφάλλαξη διακόπτεται απότομα στον κηφήνα αφού αυτός καταναλώνει την τροφή και δεν την μεταφέρει επεξεργασμένη όπως τα θηλυκά άτομα, με αποτέλεσμα να διακόπτεται και η μεταφορά φερομόνης. Με τον τρόπο αυτό θηλυκά άτομα μετατρέπονται πρόωρα σε συλλέκτριες μέλισσες (από οικιακές) και η συλλογή νέκταρος αυξάνει σε βαθμό που να αντισταθμίζει κατά πολύ την ποσότητα που καταναλώνουν οι κηφήνες. Το γεγονός αυτό έχει επιβεβαιωθεί και πειραματικά με κηρήθρες αποκλειστικά εργατικές και ελάχιστη παραγωγή κηφήνων.
Ένα δεύτερο γεγονός που εκκρεμεί να αποδειχτεί και πειραματικά είναι ότι το μελίσσι παίρνει σήμα ανεπάρκειας της βασίλισσάς του (αφού η οσμή της περιορίστηκε) και αρχίζει τη διαδικασία κατασκευής βασιλικών κελιών τα οποία κατά την περίοδο της Άνοιξης προκαλούν (μεταξύ πολλών άλλων) και το φαινόμενο της σμηνουργίας.
Είπαμε ότι ο κηφήνας προκύπτει παρθενογεννητικά και μεταφέρει μόνο το γονιδίωμα της μητέρας του. Δεν παίζει ρόλο λοιπόν ο κηφήνας στη μεταβίβαση γονιδιώματος στις επόμενες γενιές? Παίζει και σημαντικό μάλιστα.
Μέσα στην κυψέλη εκτός από την βασίλισσα γεννούν ενίοτε και οι εργάτριες. Και σε βασιλευόμενες κυψέλες από «αναρχικές» εργάτριες αλλά και σε «ορφανές». Ως αγονιμοποίητα θηλυκά θα γεννήσουν φυσικά μόνο ωάρια από τα οποία θα προκύψουν πάλι κηφήνες αλλά αυτήν τη φορά θα μεταφέρουν και το γονιδίωμα του πατέρα τους και οι οποίοι ως γαμέτες θα το διαιωνίσουν στις επόμενες γενεές.
Μένει να παρατηρηθεί αν οι συγκεκριμένοι κηφήνες είναι πιο δραστήριοι εραστές από τους γιούς της βασίλισσας.
Ίσως λοιπόν, τώρα που το σκέφτομαι, το χαρακτηριστικό αυτό να εξηγεί το γεγονός ότι κάθε χρόνο αναίτια μου ορφανεύουν μελίσσια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο φουκαράς ο κηφήνας όχι μόνο δεν επιβαρύνει το μελίσσι, τουναντίον συμβάλει στην αύξηση της συλλογής μελιού αλλά το κυριότερο συμβάλλει στην βιοποικιλότητα του είδους.

Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006

Κεντρίσματα και Αλλεργία

Τα τρυπήματα και οι ενέσεις είναι κάτι που δεν με φόβιζε ποτέ. Το τσίμπημα (κέντρισμα πιο σωστά) της μέλισσας θα έλεγα ότι το επεδίωκα μάλιστα. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες είναι τόσες πολλές και ο πόνος αμελητέος. Ξεκινώντας λοιπόν να ανακαλύπτω τον κόσμο της μέλισσας ανακάλυψα και τη γλυκιά ηδονή του δηλητηρίου της. Είναι τόσο οξύς και ραγδαία αυξανόμενος ο πόνος που αισθάνεται κανείς τα πρώτα δευτερόλεπτα που νομίζει ότι δεν θα τελειώσει ποτέ. Σε λίγα λεπτά όμως θα μείνει μια γλυκιά, ενίοτε και λίγο οδυνηρή φαγούρα.
Έτσι λοιπόν οι πρώτες επαφές και εκπαιδεύσεις συνοδευόταν πάντα από 2-3 κεντρίσματα κυρίως στα χέρια τα οποία επί τούτου παρέμεναν απροστάτευτα. Καθώς για τον οργανισμό μου η ουσία αυτή ήταν καινούρια, σχεδόν πάντα συνοδευόταν από ελαφρύ έως λίγο μεγαλύτερο οίδημα και αρκετή φαγούρα. Οι μήνες περνούσαν και η γνωριμία μας με το δηλητήριο καλά κρατούσε. Άρχισα να αντιδρώ όλο και λιγότερο μέχρι το ωραίο εκείνο απόγευμα, Οκτώβρης νομίζω ήτανε, κόντευα να τελειώσω μια ακόμα επιθεώρηση και ανακατανομή των κηρηθρών. Εδώ θα κάνουμε και λίγη θεωρία λέγοντας ότι προς το τέλος του φθινοπώρου όταν πια έχουν τελειώσει οι μελιτοφορίες και δεν είναι απαραίτητες όλες οι κερήθρες στο μελίσσι προχωρούμε στην αφαίρεσή τους και την σύμπτυξη του πληθυσμού σε λιγότερα πλαίσια και καλύτερη διαχείμαση. Έλα όμως που το συγκεκριμένο μελίσσι ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, μια διπλή κυψέλη έχει περίπου 60-80.000 μέλισσες πληθυσμό, και η ώρα ακατάλληλη, ήταν ήδη απόγευμα. Απτόητος εγώ συνέχιζα ενώ οι μέλισσες κατά δεκάδες είχαν κυριολεκτικά κολλήσει πάνω μου και προσπαθούσαν να με δώσουν να καταλάβω ότι κάτι έκανα λάθος. Που εγώ! Συνέχισα μέχρι τέλους. Αφού έκλεισα το καπάκι ασχολήθηκα να τινάξω τις μέλισσες που κατά εκατοντάδες πια πετούσαν γύρω μου και ετοίμαζαν την επίθεσή τους. Πήγα μερικά μέτρα παρά πέρα και περίμενα να κοπάσει η επίθεση. Ξαφνικά αισθάνομαι σαν ένα βαρέλι με υγρό και κάποιος να τραβά την τάπα. Ένιωθα το αίμα μου να αδειάζει και ένα γλυκό μούδιασμα να γαργαλά τα κύτταρά μου. Δυο παράγοντες, για καλή μου τύχη, συνέβαλαν ώστε σήμερα να σας γράφω. Η σύζυγος ήταν δίπλα και το Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης στα 150 μέτρα. Λιποθύμησα, ύστερα από αρκετή προσπάθεια, έξω από την πόρτα του Κ.Υ. τελευταία εικόνα αυτή ενός φύλακα που φέρνει το καροτσάκι. Όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου πανικόβλητοι γιατροί και νοσοκόμες ήταν πάνω από το κεφάλι μου με ορούς σύριγγες και πιεσόμετρα προσπαθώντας να επαναφέρουν την πίεση του αίματος σε λογικά επίπεδα. Φανταστείτε ότι μετά από μισή περίπου ώρα και κάτι κιλά κορτιζόνης και αδρεναλίνης η πίεση εξακολουθούσε να είναι στο 2-4. Η μέρα εκείνη τελείωσε στο Σισμανόγλειο όπου, προληπτικά, καθώς μπορεί να υπάρξουν και επιβραδυνόμενες εκδηλώσεις, μεταφέρθηκα.
Εδώ λοιπόν πρέπει να πω ότι ο θάνατος από πτώση της πίεσης, αιμορραγία κλπ πρέπει να είναι πολύ γλυκός. Κανένας πανικός δεν προλαβαίνει να σε κυριεύσει καθώς το μόνο που αισθάνεσαι είναι μια ηδονική υπνηλία, σα να θες να κοιμηθείς ύστερα από πολύ μεγάλη και κουραστική ημέρα.
Τη μεθεπόμενη μέρα εγώ ξανά στα μελίσσια μιας και δεν είχα ολοκληρώσει τις εργασίες. Παρά τα επιμελημένα πλέον μέτρα ασφαλείας, δεν κατάφερα να αποφύγω το κέντρισμα. Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει τρόπος να διασφαλίσεις ότι δεν θα δεχτείς κανένα κέντρισμα. Το εμπέδωσα τα επόμενα χρόνια. Θα αναρωτιέστε βέβαια αν είχαμε τις ίδιες σκηνές. Όχι, καθώς όπως μου είπαν αργότερα οι γιατροί, είχαν εξαντληθεί οι ισταμίνες του οργανισμού και έτσι δεν αντέδρασα.
Η επίσκεψη στην αλλεργιολόγο και οι εξετάσεις που ακολούθησαν έδειξαν μέτρια προς μεγάλη αλλεργική ευαισθησία στο δηλητήριο της μέλισσας. «Πρέπει να εγκαταλείψετε το χόμπι σας» μου δήλωσε η γιατρός, κινδυνεύετε.
Το μέγεθος της απογοήτευσης δεν μπορώ με λέξεις να σας το περιγράψω. Ξεπερνά το αίσθημα μιας αποτυχίας ή ζημιάς και συνδυάζεται στο μυαλό μου με το κάρμα μου και τη γαμ?.. την τύχη μου.
Τελευταία μου ευκαιρία η αποευαισθητοποίηση (ανοσοθεραπεία). Παρ’ ότι η συγκεκριμένη θεραπεία σε διασφαλίζει μέχρι το πολύ 2 κεντρίσματα, ήταν η μοναδική μου ελπίδα να συνεχίσω.
Μια πολύ καλή ομάδα με πρόθυμους και ευχάριστους γιατρούς, να ευχαριστήσω εδώ ξανά τον κο Μήκο και την ομάδα του, με ανέλαβε. Δεν ολοκλήρωσα ποτέ τη θεραπεία καθώς οι επισκέψεις μου στις μέλισσες με φιλοδωρούσαν με 2-3 κεντρίσματα κάθε φορά την ίδια ώρα που οι γιατροί προσπαθούσαν με δόσεις ίσες με το μισό ενός κεντρίσματος. Σπύρο εσύ ανατρέπεις την ιατρική μου έλεγε. Οι εξετάσεις σου άλλα λένε, καθώς συμπληρωματικές εξετάσεις έδειξαν και προδιαθεσιακό παράγοντα μεγάλο (υψηλή τρυπτάση ορού), και οι ανταπόκρισή σου στα κεντρίσματα άλλα. Έτσι σταμάτησα στα μισά περίπου του προγράμματος και συνεχίζω μόνος μου την ανοσοθεραπεία, δέχομαι 1-2 τσιμπήματα κάθε φορά, προσπαθώ τουλάχιστον να μην είναι παραπάνω (έχω δεχτεί μέχρι και 9-10).
Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλη μια φορά πριν μερικούς μήνες σε πιο light έκδοση. Ένα φερμουάρ στη μάσκα που ξεχάστηκε ανοιχτό και βέβαια εντοπίστηκε αμέσως από τις μέλισσες, είχε σαν αποτέλεσμα να δεχτώ αρκετή δόση ουσίας στο κεφάλι. Σε 10 λεπτά ο ήχος από τους χτύπους της καρδιάς ακουγόταν στα 2 μέτρα. Προσπαθούσε βλέπετε να κρατήσει την πίεση σταθερή την ίδια ώρα που τα αγγεία και οι φλέβες είχαν αρχίσει να διαστέλλονται. Η σύζυγός δεν ήταν εκεί αλλά το Κ.Υ παρέμενε στη θέση του. Περπάτησα χωρίς πρόβλημα μέχρι εκεί, χαιρετήθηκα με το γιατρό και έπεσαν ξανά τα σχετικά υγρά (κορτιζόνη & αδρεναλίνη). Κανένας πανικός και αναστάτωση πλέον. Σε όλη τη διάρκεια είχα τις αισθήσεις μου και επικοινωνούσα. Λιποθύμησα για κάποια δευτερόλεπτα όταν πρόωρα προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Σε μια ώρα ήμουν πίσω και συμμάζευα τα σύνεργα.
Θέλησα να αναφέρω τα παραπάνω κυρίως για να γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με τη μελισσοκομία ότι το αλλεργικό σοκ είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε, ακόμη και σε αυτόν που χρόνια ασχολείται και δέχεται κεντρίσματα. Η αλλεργική αντίδραση επηρεάζεται και εξαρτάται από δεκάδες παράγοντες όπως φαρμακευτική αγωγή, κατάσταση οργανισμού κλπ. Απλά μέτρα προστασίας πρέπει να έχει ο κάθε ένας μαζί του τόσο για το ίδιο όσο και για κάποιον φίλο που από ενδιαφέρον και περιέργεια μας συνοδεύει ή και κάποιον περαστικό.
Οι αλλεργικές αντιδράσεις δεν είναι πάντα τόσο βραδείς ούτε εκδηλώνονται σε όλους με τα ίδια συμπτώματα.
Πρέπει να ξεχωρίσει κανείς μια φυσιολογική αντίδραση σε ένα κέντρισμα και την συστηματική αλλεργική αντίδραση. Εδώ να πούμε ότι το δηλητήριο της μέλισσας διαφέρει από αυτό της σφήκας και του σκούρκου (σερσέκι). Η ευαισθησία σε ένα από αυτά δεν συνεπάγεται απαραίτητα και ευαισθησία στα άλλα. Συνήθως συμβαίνει να είναι κανείς ευαίσθητος μόνο στο ένα είδος.
Πρώτα πρέπει να γνωρίζει και να ξεχωρίζει κανείς τα είδη αυτά. Στο πολύ καλό Blog του φίλου του Κώστα, www.bees.gr/blog θα βρείτε καταπληκτικές φωτογραφίες.
Να αναφέρουμε για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η μέλισσα κεντρίζει μόνο μια φορά, καθώς το κεντρί με τα εσωτερικά της όργανα αποκολλάται και μένει στο δέρμα, ενώ η σφήκα και ο σκούρκος μπορούν να κεντρίσουν επανειλημμένα.

Στην περίπτωση της μέλισσας και αφού δούμε το κεντρί με τα όργανα πάνω στο δέρμα μας, το αφαιρούμε ξύνοντάς το με το νύχι μας και όχι πιάνοντάς το με τα δάχτυλά μας. Στη δεύτερη περίπτωση απλά θα χύσουμε και το υπόλοιπο δηλητήριο στο δέρμα μας.
Φυσιολογικό είναι να κοκκινίσει και να τσούξει το σημείο του κεντρίσματος. Σχεδόν αμέσως ή και αρκετά αργότερα μπορεί να αρχίσει το οίδημα (πρήξιμο). Όταν αυτό περιορίζεται τοπικά στο σημείο του κεντρίσματος δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Με κάποια αντιισταμινική αλοιφή θα το περιορίσουμε όπως και τη φαγούρα. Μην επιχειρήσετε να ξύσετε το σημείο καθώς θα επιδεινώσετε την κατάσταση. Όσο λοιπόν οι εκδηλώσεις είναι τοπικές μην ανησυχείτε ιδιαίτερα. Αν αρχίσουν να επεκτείνονται τότε ανησυχήστε. Τι κάνουμε τότε? Μα φυσικά πάμε στο πλησιέστερο σημείο ιατρικής φροντίδας.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε μόνοι μας στην περίπτωση που δεν είναι δυνατή ή εύκολη η μετακίνηση?
Αν έχουμε φάρμακα μαζί μας (θα πούμε ποια) όπως θα έπρεπε, τα χρησιμοποιούμε. Θα πούμε παρακάτω πως.
Αν όμως δεν έχουμε?
Πρώτα πρέπει να παρατηρήσουμε τα συμπτώματα. Όπως είπα οι αντιδράσεις αλλάζουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό που συμβαίνει στον οργανισμό είναι μια καταρρακτώδης έκκριση ισταμίνης και αγγειοδιαστολή. Άλλος λοιπόν θα εκδηλώσει πτώση της πίεσης του αίματος και άλλος απόφραξη των αεροφόρων αγωγών. Και τα δύο συμπτώματα θα συνοδεύονται ή όχι και από άλλες εκδηλώσεις, κοκκινίσματα του δέρματος, φαγούρα, ζάλη κλπ. Τα παραπάνω θα εντοπίζονται σε άσχετα σημεία από αυτό του κεντρίσματος. Συνήθως εμφανίζονται πρώτα στο πρόσωπο, στις παλάμες και στις πατούσες.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι μια ξαφνική αγγειοσύσπαση. Χωρίς φάρμακα αυτό μπορεί να γίνει αν υπάρχει κρύο νερό κοντά μας. Βρύση, ποτάμι, λίμνη ή θάλασσα. Βουτάμε μέσα, όχι στα βαθειά, δεν θα κολυμπήσουμε, ή βάζουμε το κεφάλι μας κάτω από τη βρύση. Ακόμα και ένα μπουκάλι νερό να έχουμε το χρησιμοποιούμε. Αν καταλάβουμε ότι πέφτει η πίεση ξαπλώνουμε έτσι ώστε τα πόδια να είναι σε ψηλότερο σημείο από το κεφάλι. Αν αρχίσει η δύσπνοια και είμαστε μόνοι μας δυστυχώς λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Άκουσα από κάποιον ότι πρόλαβε και έβαλε το καλαμάκι από το φραπέ στο λάρυγγά του και συνέχιζε και ανέπνεε (κάτι σα διασωλήνωση δηλαδή). Δεν τον πίστεψα, καθώς η ενστικτώδης αντίδραση του λάρυγγα σε τέτοια ενέργεια θα είναι να κλείσει (σύσπαση). Αν συμβαίνει σε κάποιον άλλο τοποθετούμε το κεφάλι σε υπερέκταση, το πηγούνι ψηλά, και προσπαθούμε να του δώσουμε αέρα με το φιλί της ζωής. Σε κάθε περίπτωση πρώτα και όσο έχουμε τις αισθήσεις μας φροντίζουμε να καλέσουμε βοήθεια.
Αν τώρα έχουμε φάρμακα μαζί μας τα χρησιμοποιούμε ως εξής:
Θα αναφέρω κάποια εμπορικά σκευάσματα όχι γιατί παίρνω ποσοστά από τις εταιρείες αλλά γιατί ειδικά στην αδρεναλίνη είναι το μοναδικό σκεύασμα που γνωρίζω ότι κυκλοφορεί στα φαρμακεία.
Αυτά που πρέπει να έχουμε πάντα μαζί μας είναι χάπια κορτιζόνης (πχ MEDROL), σταγόνες αντιισταμινικού (πχ ZIRTEK) και μια σύριγγα προγεμισμένης αδρεναλίνης (FASTJEΚT).
Το φάρμακο που θα μας σώσει αν αρχίσει συστηματική αντίδραση είναι η αδρεναλίνη. Η κορτιζόνη έχει κυρίως προστατευτική δράση στις επιβραδυνόμενες εκδηλώσεις. Έτσι κι αλλιώς η δράση της θα αρχίσει μετά από μισή ώρα περίπου. Τα ίδιο και του αντιισταμινικού. Πιο άμεση δράση έχει η ενέσιμη κορτιζόνη άλλα ενδοφλεβίως. Ποιος είναι αυτός που θα καταφέρει να βρει φλέβα εκείνη την ώρα?
Αν λοιπόν γνωρίζουμε ότι είμαστε αλλεργικοί με το πρώτο τσίμπημα παίρνουμε 2 χάπια κορτιζόνης και 20 σταγόνες αντιισταμινικού με νερό (δόση για ενήλικα). Αν η αντίδραση είναι ραγδαία και έχουμε τα συμπτώματα που είπαμε παραπάνω, προχωράμε στην αδρεναλίνη. Προσοχή! Δεν κάνουμε την αδρεναλίνη αμέσως από φόβο. Παρ’ ότι είναι προγεμισμένη και σε δόση σωστή, υπάρχει κίνδυνος, ειδικά αν κάποιος έχει καρδιολογικό πρόβλημα. Την αδρεναλίνη τη χρησιμοποιούμε μόλις είμαστε σίγουροι ότι έχουν ξεκινήσει οι συστηματικές αντιδράσεις. Εννοείτε ότι έχουμε διαβάσει της οδηγίες χρήσης της σύριγγας, οι οποίες άλλωστε είναι και απλές.
Παράλληλα κάνουμε και καμιά προσευχή στο θεό που πιστεύουμε, ζητάμε συγχώρεση από όσους βλάψαμε και είμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμε το αιώνιο μυστικό. Αν όλα τα παραπάνω δεν δουλέψουν σε λίγα λεπτά θα ξέρετε αυτό που 5-6 δισεκατομμύρια ζωντανοί αγνοούν.
Να είστε ήρεμοι, τόσο για να βοηθήσετε τους γύρω σας, αν υπάρχουν, και να μην τους πανικοβάλλετε, όσο και γιατί οι μέχρι τώρα μαρτυρίες μιλούν για μια απίστευτη γαλήνη και ευχαρίστηση, τουλάχιστον στον προθάλαμο της νέας ζωής. Αν με ρωτάτε αν πιστεύω στην ύπαρξη ζωή μετά το θάνατο, θα σας πω με απόλυτη σιγουριά πως ναι. Υπάρχει και συνεχίζεται η ζωή όλων των υπόλοιπων ανθρώπων.
Ξεφύγαμε μου φαίνεται?.
Να πούμε και δυο λόγια πως θα αποφεύγουμε τα τσιμπήματα.
Πρώτα απ’ όλα μην πλησιάζετε σε μελισσοκομεία αν δες είστε απ’ αυτούς που διασκεδάζετε τα κεντρίσματα.
Όταν βρίσκετε στην ύπαιθρο προτιμήστε λευκά ρούχα και όχι πολύχρωμα.
Μην χρησιμοποιείτε αρώματα. Αν είστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι ούτε να αρωματικά σαπούνια και αφρόλουτρα.
Μην αφήνετε εκτεθειμένα φαγητά, ποτά και γλυκά.
Αν σας πλησιάσει ένα τέτοιο έντομο (υμενόπετρα λέγονται) μην αρχίσετε κινήσεις πανικού και νευρικά τινάγματα των χεριών. Αυτό ακριβώς είναι που εξοργίζει τα έντομα και αυξάνετε τις πιθανότητες μιας εμπειρίας. Μείνετε ήρεμοι και ατάραχοι και σε λίγο θα σας εγκαταλείψει.
Αν πέσετε θύμα ομαδικής επίθεσης, σκεπάστε το κεφάλι σας και κρυφτείτε κάτω από κάποιο θάμνο. Μείνετε ξαπλωμένοι μπρούμυτα στο χώμα και μην τρέχετε σα το Βέγγο.
ΟΛΑ τα παραπάνω δεν υποκαθιστούν οποιαδήποτε ιατρική οδηγία γνωρίζετε ούτε έχουν θέση επαγγελματικής ιατρικής συμβουλής. Ζητείστε τη συμβουλή ενός ειδικού επιστήμονα σε κάθε περίπτωση. Διαβάστε προσεκτικά τα έντυπα των σκευασμάτων πριν τη χρήση τους.