Έρως ο Κηριοκλέπτης

Ως τεχνοκράτης το ομολογώ ότι η σχέση μου με τις "καλές τέχνες" δεν ξεπερνά αυτήν του απλού παρατηρητή που σπάνια θα ψάξει τη λεπτομέρεια και το κρυμμένο μήνυμα του δημιουργού.
Θαυμάζω ωστόσο (και ουδόλως τα θεωρώ, όπως ο τρισάθλιος -τον είχαμε και δήμαρχο τρομάρα μας- "λαπάδες"), και ενίοτε ζηλεύω - πάντα με την καλή έννοια- τα συνήθως με ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία, καλλιεργημένα άτομα όπου η θέα ενός έργου είναι αρκετή να τους συγκινήσει και να τους γεννήσει συναισθήματα άγνωστα σε εμένα.
Ο "αριστοκρατικός" Αθήναιος, με δύο συνεχόμενα posts (αυτό & αυτό) και ένα άρθρο στο περιοδικό Μελίαμα ήταν αρκετά ...και να η θεματική καλλιτεχνική παρέμβαση του τεχνοκράτη.

Ο πίνακας παραπάνω είναι του Albrecht Dürer, από το 1514 και ονομάζεται Cupid the Honey Thief. Απεικονίζει παράσταση σχετική με το μύθο του Θεόκριτου στο έργο "Ειδύλλια".
Ορίστε και το κείμενο εις την αρχικήν και σε μετάφραση του Ι. Πολέμη.

''Τον κλέπταν ποτ' 'Ερωτα κακά κέντασε μέλισσα κηρίον εκ σίμβλων συλεύμενον, άκρα δε χειρών δάκτυλα πάνθ'΄υπένυξεν. Ο δ΄ άλγεε, και χέρ' εφύση, και ταν γαν επάταξε, και 'αλατα, ται δ' Αφροδίται

(Εκέντρωσε μιά μέλισσα τον 'Ερωτα τον κλέφτη όταν της έκλεβε κερί μέσ' από την κυψέλη, κι όλα του τ' ακροδάχτυλα τα βρήκε το κεντρί της. Κι αυτός πονούσε ο δύστυχος κ' εφύσαγε τα χέρια κ' εχτύπαγε τα πόδια του πηδώντας απ' τον πόνο κ' έτρεξε στη μητέρα του την όμορφη Αφροδίτη)

δείξεν ταν οδύναν, και μέμφετο, όττι γε τυτθόν θηρίον εντί μέλισσα και αλίκα τραύματα ποιεί. Χα μάτηρ γελάσασα: "Τυ δ' ουκ ίσσον εσσί μελλίσσαις χω τυτθός μεν έης, τα δε τραύματα αλίκα ποιείς.''

(κ' έδειξε τα χεράκια του και της παραπονέθη πώς είν' η μέλισσα μικρή κι όμως σκληρά πληγώνει. Κ' εγέλασ' η μητέρα του και στράφηκε και τούπε: Γιατί απορείς; μήπως και συ της μέλισσας δε μοιάζεις; Έτσι μικρός είσαι και συ κ' έτσι σκληρά πληγώνεις. )"

Προσέξτε ότι ο Έρως ναι μεν πέταξε τα βέλη πάνω στη λαχτάρα του την κερήθρα με το μέλι όμως την κρατά σφιχτά.

Προσέξτε επίσης το είδος των κυψελών, τα παραδοσιακά κοφίνια ή κυβέλια ή κουβέλια που χρησιμοποιούσαμε στην Ελλάδα. Δυστυχώς (θα τεκμηριώσω το δυστυχώς σε άλλο σχετικό με τις κυψέλες post) και σε αυτό γίναμε αμερικάνοι.

(Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το κείμενο και ο Αθήναιος ανέβασε και τρίτο σχετικό post.)