Βασιλικές επισκέψεις
Παρέλαβα σήμερα το τεύχος του BeeCraft στο οποίο είμαι συνδρομητής.
Μόστρα στην πρώτη σελίδα η επίσκεψη της δούκισσας του Cornwall στο περίπτερο της CSL (Central Science Laboratory) και της National Bee Unit οι οποίοι συμμετείχαν ως εκθέτες στο Great Yorkshire Show με θέμα "The Path of an Ugandan Honey Pot".
Αφού με τις πολιτικές τους δημιούργησαν πείνα και δυστυχία σε όλο τον κόσμο τώρα ενδιαφερόμαστε να τους "σώσουμε" από την πείνα διδάσκοντάς τους μελισσοκομία.
Ελεεινοί υποκριτές. Συγγνώμη αλλά μου είναι μόνιμα αντιπαθείς.
posted by BeeHappy | 11:52 π.μ.
6 Comments:
General status of Apiculture in Iraq
http://www.beekeeping.com/articles/us/iraq.htm
No comment!
Μα θέλουν να τους βάλουν στη μελισσοκομία για να βουτάνε δάχτυλο ΒΑΘΙΑΑΑΑΑ στο μέλι μετά!
Συνήθης τακτική!!!
Καλημέρα σας!
ναι ρε Άσπα, με τόσο μέλι δεν πλακώνουν και οι σφήκες να τους τουλουμιάσουν να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας;
υ.σ. πω πωω χάλια είμαι σήμερα, όλο κακία βγάζω. Φτου μου!
Από την μελισσοκομία του βορρά στην μελισσοκομία στον Πόντο. Απόσπασμα από την Ποντιακή εγκυκλοπαίδεια τευχος 6, εκδοσεις Μαλιάρης παιδεία, κείμενο κ. Θωμά Σαββίδη, αντίδωρο για τα Χριστούγεννα
"Η αφθονία των αυτοφυών φυτών με τα νεκταροφορα άνθη τους αποτελούν την προϋπόθεση για την ανάπτυξη της μελισσοκομίας. Στον Πόντο μια μεγάλη ποικιλία ειδών, μεταξύ των οποίων η ρίγανη, το θύμπυρον, το τριφύλλια κ.α., αποτελούσαν την πηγή του νέκταρ για την παραγωγή μελιού και κεριού από τις μέλισσες. Επιπλέον οι αχανείς εκτάσεις κωνοφόρων δέντρων ήταν επίσης μια σημαντική πηγή. Ως γνωστό τα κωνοφόρα ανήκουν στα γυμνόσπερμα φυτά και κατά συνέπεια δεν έχουν άνθη με νεκτάρια. Όμως στα φύλλα στους και στους τρυφερούς βλαστούς τους παρασιτεί μεγάλος αριθμός αφίδων, που απομυζούν τον πλούσιο σε σάκχαρα χυμό των κωνοφόρων. Οι μέλισσες έρχονται από την πίσω άκρη των αφίδων, τις πιέζουν ελαφρά στην κοιλιακή χώρα και παραλαμβάνουν έτοιμο το σακχαδώρη χυμό. Γίνεται δηλαδή κάτι ανάλογο με το άρμεγμα.
Παρά την αφθονία του νέκταρ στο οικοσύστημα του Πόντου, η μελισσοκομία δεν αναπτύχθηκε σε επαγγελματική βάση. Ορισμένοι πρακτικοί μελισσοκόμοι , οι πετεκτσήδες (από το τουρκ. πετέκ=μελίσσι) χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, συντηρούσαν το 'μελισσονάρ'", ένα ειδικό οίκημα όπου φυλάγονταν οι κυψέλες. Στη μελισσοκομική ορολογία, ο κηφήνας λεγόταν μέσαμπρος, όρο που τον χρησιμοποιούσαν και για τους ακαμάτες: 'άμον μέσαμπρος, νε μελ' κάμν'νε κερίν" * το σμήνος λεγόταν "δονάρ' . Ο τρυγητός (ζιμέλεμαν) γινόταν το φθινόπωρο με ειδικό μαχαίρι (ζιμελευτέρ' )
Η εξαγωγή του μελιού γινόταν με βράσιμο της κερύθρας (τσουμάν) οπότε το κερί ως πιο ελαφρύ ερχόταν στην επιφάνεια, ενώ το καθαρό μέλι κατακάθιζε. φυσικά όσο πιο κοντά στον πυθμένα τόσο καλύτερη ήταν η ποιότητα του μελιού, κάτι που ισχύει αντίστροφα στην περίπτωση του λαδιού. Αυτό επισημαίνεται χαρακτηριστικά στην έκφραση:'τ' ελαδί τ' απάν και τη μελί τ'αφκά",** που αποδίδεται σε αυτούς που ξέρουν να επιλέγουν το καλύτερο κάθε φορά. Το κερί από τις κυψέλες (μελισσοκέρ' ) το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κεριών και αλοιφώ για τις πληγές".
* ελευθ. μεταφ. - άμα είναι ακαμάτης κερί δεν θα κάνει
** πολύ ελευθ. μετάφ. - το λάδι νά'ναι απάνω και το μέλι κάτω
Από την μελισσοκομία του βορρά στην μελισσοκομία στον Πόντο. Απόσπασμα από την Ποντιακή εγκυκλοπαίδεια τευχος 6, εκδοσεις Μαλιάρης παιδεία, κείμενο κ. Θωμά Σαββίδη, αντίδωρο για τα Χριστούγεννα
"Η αφθονία των αυτοφυών φυτών με τα νεκταροφορα άνθη τους αποτελούν την προϋπόθεση για την ανάπτυξη της μελισσοκομίας. Στον Πόντο μια μεγάλη ποικιλία ειδών, μεταξύ των οποίων η ρίγανη, το θύμπυρον, το τριφύλλια κ.α., αποτελούσαν την πηγή του νέκταρ για την παραγωγή μελιού και κεριού από τις μέλισσες. Επιπλέον οι αχανείς εκτάσεις κωνοφόρων δέντρων ήταν επίσης μια σημαντική πηγή. Ως γνωστό τα κωνοφόρα ανήκουν στα γυμνόσπερμα φυτά και κατά συνέπεια δεν έχουν άνθη με νεκτάρια. Όμως στα φύλλα στους και στους τρυφερούς βλαστούς τους παρασιτεί μεγάλος αριθμός αφίδων, που απομυζούν τον πλούσιο σε σάκχαρα χυμό των κωνοφόρων. Οι μέλισσες έρχονται από την πίσω άκρη των αφίδων, τις πιέζουν ελαφρά στην κοιλιακή χώρα και παραλαμβάνουν έτοιμο το σακχαδώρη χυμό. Γίνεται δηλαδή κάτι ανάλογο με το άρμεγμα.
Παρά την αφθονία του νέκταρ στο οικοσύστημα του Πόντου, η μελισσοκομία δεν αναπτύχθηκε σε επαγγελματική βάση. Ορισμένοι πρακτικοί μελισσοκόμοι , οι πετεκτσήδες (από το τουρκ. πετέκ=μελίσσι) χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, συντηρούσαν το 'μελισσονάρ'", ένα ειδικό οίκημα όπου φυλάγονταν οι κυψέλες. Στη μελισσοκομική ορολογία, ο κηφήνας λεγόταν μέσαμπρος, όρο που τον χρησιμοποιούσαν και για τους ακαμάτες: 'άμον μέσαμπρος, νε μελ' κάμν'νε κερίν" * το σμήνος λεγόταν "δονάρ' . Ο τρυγητός (ζιμέλεμαν) γινόταν το φθινόπωρο με ειδικό μαχαίρι (ζιμελευτέρ' )
Η εξαγωγή του μελιού γινόταν με βράσιμο της κερύθρας (τσουμάν) οπότε το κερί ως πιο ελαφρύ ερχόταν στην επιφάνεια, ενώ το καθαρό μέλι κατακάθιζε. φυσικά όσο πιο κοντά στον πυθμένα τόσο καλύτερη ήταν η ποιότητα του μελιού, κάτι που ισχύει αντίστροφα στην περίπτωση του λαδιού. Αυτό επισημαίνεται χαρακτηριστικά στην έκφραση:'τ' ελαδί τ' απάν και τη μελί τ'αφκά",** που αποδίδεται σε αυτούς που ξέρουν να επιλέγουν το καλύτερο κάθε φορά. Το κερί από τις κυψέλες (μελισσοκέρ' ) το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κεριών και αλοιφώ για τις πληγές".
* ελευθ. μεταφ. - άμα είναι ακαμάτης κερί δεν θα κάνει
** πολύ ελευθ. μετάφ. - το λάδι νά'ναι απάνω και το μέλι κάτω
Δεν υπάρχει ε-μέηλ για να στείλω προσωπικό αλλά νομίζω πως εδώ σήμερα λέμε χρόνια πολλά και καλά!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home