Χαλαρά

"ΜΟΝΟ όποιος δουλεύει σκληρά μια ζωή, από παιδί, μπορεί να εκτιμήσει ένα βιβλίο αξεπέραστο σαν «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Μικρός, το θεωρούσα βρισιά. Οχι πια! Τώρα, είναι τ' όνειρό μου να τεμπελιάσω. Επιτέλους! Και κάτι περισσότερο: ονειρεύομαι τον εαυτό μου να πλήττει αφάνταστα. Είναι μια κατάσταση που δεν έχω προλάβει να τη νιώσω ποτέ.

ΖΗΛΕΥΩ αυτούς που ψαρεύουν τσιπούρες με καλάμι απ' τα τρελά νερά του Ευρίπου στην παλιά γέφυρα της Χαλκίδας. Στέκονται ακίνητοι και μιλάνε μεταξύ τους κάθε τρία τέταρτα περίπου. «Τσιμπάει;» ρωτάει ο ένας. Επειτα από 3/4 της ώρας: «Κάτι τσιμπάει», ο άλλος του απαντάει.

ΖΩ με τέτοιο άγχος που ζοχαδιάζομαι όταν ο περιπτεράς βάζει το χέρι του στο συρτάρι νωχελικά για να μου δώσει ρέστα απ' τα τσιγάρα. Μπορώ να σκάσω όταν αναγκάζομαι να συναλλάσσομαι με αργόστροφους και βραδυκίνητους. Εχω μάθει να γίνονται όλα στο πιτς φιτίλι.

ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΜΑΙ από ναπολεόντειο σύνδρομο: καταπιάνομαι πάντα με πέντ'-έξι πράγματα συγχρόνως. Προτιμώ να φορτωθώ κάτι εγώ, παρά να το κάνει ο άλλος με το πάσο του του αγίου π....ου ανήμερα. Μεγάλωσα με τη ρήση του συντρόφου Λένιν: «Χθες ήταν νωρίς, αύριο είναι αργά: Τώρα!».

ΚΑΤΑΝΤΗΣΑ να με κοροϊδεύει ο Βέγγος· δεν λέει! Βαρέθηκα να δουλεύω. Απεχθάνομαι τα πράγματα τα δημιουργικά. Κουράστηκα, παιδιά! Θέλω ν' απλώσω τις αρίδες μου και ν' αράξω. Να γίνω Σαλονικιός και να 'ναι όλα χαλαρά. Να βαριέμαι που ζω· πώς να το πω;

«ΜΗ διακόπτετε τις διακοπές μου» ήταν κάποτε ένα σύνθημα-ζωγραφιά στον τοίχο της ΑΣΟΕΕ. Είν' αλήθεια πως άργησα πολύ να το ενστερνιστώ, αλλά τώρα πια με εκφράζει ολοκληρωτικά.

ΕΝΩ διαβάζετε αυτές τις γραμμές, την έχω κάνει, έχω φύγει με το φουσκωτό για τα νησιά. Διόλου δεν θα με χάλαγε να 'μενα εκεί, να μην ξαναγύριζα πίσω στη δουλειά· κι ας ήμουν σε χειρότερη μοίρα οικονομικά."

Το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου, με εκφράζει όμως απόλυτα.

Το έγραψε ο Αντρέας Ρουμελιώτης στην Ελευθεροτυπία πριν μερικές μέρες δραπετεύοντας από τα δεσμά της πληρωμένης εργασίας.

Σε λίγες ώρες αρχίζει να μετράει ανάποδα και η δική μου απόδραση.

Γένημμα θρέμμα Σαλονικιός, παρ' όλα αυτά τη χάρη δεν την πήρα. Βέγγο με φωνάζανε, χαλάρωσε. Εγώ πάλι γκάζωνα παραπάνω.

Δεν είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω ποτέ να χαλαρώσω. Πριν χρόνια αγόρασα ωραίες και αναπαυτικές πολυθρόνες κήπου, από αυτές που ξαπλώνεις και απολαμβάνεις τη μέρα να περνά. Ωραία, σκέφτηκα, θα την αράξω κάτω από τη σκιά της ελιάς, μουσική και επιτέλους θα καταφέρω να τελειώσω τη λίστα με τα προς ανάγνωση βιβλία. Άντεξα κάποιες ώρες για λίγες ημέρες. Η γάτα μας πολύ το εξετίμησε αυτό καθώς στην ελεύθερη πλέον πολυθρόνα μου έδινε μαθήματα τεμπελιάς. Το επόμενο καλοκαίρι οι πολυθρόνες δεν υπήρχαν στο σπίτι.

Δεν φεύγω με φουσκωτό, δεν είναι οι διακοπές που ονειρεύομαι. Με συγκινούν οι διακοπές σε ψηλά βουνά, έλατα και κέδρους, φαράγγια, ποτάμια, ατέλειωτες πεζοπορίες και δροσερά τρεχούμενα νερά να σε ξεδιψάν. Η Κρήτη διαθέτει τέτοιες συγκινήσεις. Μια γεύση τους πήρα τον περασμένο Νοέμβριο που βρέθηκα εκεί. Καθώς όμως η υπόλοιπη οικογένεια δεν συμμερίζεται τη δική μου τρέλα, με βλέπω κάτω από μιαν ομπρέλα δίπλα στο κύμα.

Θα προσπαθήσω να χαλαρώσω. Τα πετούμενά μου τα επισκέφτηκα χθες, δείχνουν ευτυχισμένα, καθώς τα ασπρίσματα στις κερήθρες μαρτυρούν καλή νεκταροέκκριση της βαμβακιάς.

Πριν τον δεκαπενταύγουστο θα είμαι πίσω και ακόμα δεν έχω σχεδιάσει τι θα κάνω μέχρι τις 27 που λήγει το ελευθέρας μου. Θέλω να πάω Χαλκιδική. Και Καρπενήσι. Μη ζηλεύετε τον ελεύθερο χρόνο μου, όλα τα πράγματα έχουν το τίμημά τους. Το έχω πληρώσει και το πληρώνω.

Η άδεια δεν είναι απολυτήριο λέγαμε στο στρατό.

Καλά να περνάτε.

Αθάνατος και αξιολάτρευτος Θανάσης.