Στην Κυψέλη
Μελισσοκόμος επί τω έργω
Name: BeeHappy
Location: ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, GR

Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007

ΚΡΑΥΓΗ


ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΚΡΑΥΓΗ. Κραυγάζουμε.
Όταν γράφουμε ή όταν διαβάζουμε, εύκολα ξεχνάμε πως η αφετηρία δεν είναι ο λόγος αλλά η κραυγή. Μια κραυγή θλίψης, μια κραυγή τρόμου, μια κραυγή θυμού, μια κραυγή άρνησης μπροστά στον ακρωτηριασμό της ανθρώπινης ζωής από τον καπιταλισμό. ΟΧΙ.
Αφετηρία του θεωρητικού στοχασμού είναι η αντίθεση, η αρνητικότητα, η πάλη. Η σκέψη γεννιέται από τη οργή και όχι από την πρόταξη του λόγου, ούτε από τη στάση αυτού που «αναπαύεται και στοχάζεται τα μυστήρια της ύπαρξης», η συμβατική εικόνα του «στοχαστή».
Ξεκινάμε από την άρνηση, την ασυμφωνία. Η ασυμφωνία μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι ένα άναρθρο ψέλλισμα δυσαρέσκειας, δάκρυα στέρησης, μια κραυγή οργής ή ένας λεοντόκαρδος βρυχηθμός. Μπορεί να είναι ένα αίσθημα ανησυχίας, μια σύγχυση, μια λαχτάρα, μια οριακή δόνηση.
Η ασυμφωνία μας προέρχεται από την εμπειρία μας, ωστόσο αυτή η εμπειρία ποικίλλει. Άλλοτε είναι η άμεση εμπειρία εκμετάλλευσης στο εργοστάσιο ή της καταπίεσης στο σπίτι, το άγχος στο γραφείο, η πείνα και η φτώχεια ή η κρατική βία και οι διακρίσεις. Άλλες φορές πρόκειται για η λιγότερο άμεση εμπειρία της τηλεόρασης, των εφημερίδων ή των βιβλίων που μας ωθεί να εξοργιζόμαστε. Εκατομμύρια παιδιά ζουν στους δρόμους αυτού του πλανήτη. Σε κάποιες πόλεις τα παιδιά του δρόμου δολοφονούνται συστηματικά, με τη δικαιολογία ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί ο σεβασμός στην ιδιωτική περιουσία. Το 1998, η περιουσία των 358 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο ξεπερνούσε το συνολικό ετήσιο εισόδημα του 45% του πληθυσμού της γης. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρύνεται, όχι μόνον μεταξύ των χωρών αλλά και εντός αυτών. Οι χρηματιστηριακοί δείκτες ανεβαίνουν κάθε φορά που σημειώνεται αύξηση της ανεργίας. Φοιτητές φυλακισμένοι επειδή αγωνίζονται για δωρεάν εκπαίδευση, ενώ οι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων συσσωρεύουν τιμές και ανέρχονται στα δημόσια αξιώματα του στρατηγού, του υπουργού Αμύνης, του προέδρου. Και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά άλλα παραδείγματα σε αυτόν τον κατάλογο. Είναι αδύνατον να διαβάσουμε μια εφημερίδα χωρίς να αισθανθούμε οργή, χωρίς να νιώσουμε πόνο. Σίγουρα μπορείτε να αναλογιστείτε κοντινές σας περιπτώσεις. Η οργή μας μεταλλάσσεται καθώς το ένα έγκλημα προστίθεται στο άλλο.
Αόριστα ίσως, αισθανόμαστε πως όλα αυτά που μας εξοργίζουν δεν είναι απομονωμένα φαινόμενα, ότι άρχει μια σχέση μεταξύ τους, ότι αποτελούν μέρος ενός κόσμου που έχει ψεγάδια, ενός κόσμου που είναι ελαττωματικός κατά κάποιο θεμελιώδη τρόπο. Βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζητιανεύουν στο δρόμο, ενώ τα χρηματιστήρια καταρρίπτουν νέα ρεκόρ ανόδου και οι μισθοί διευθυντών επιχειρήσεων ανεβαίνουν σε ακόμη πιο ιλιγγιώδη ύψη. Αισθανόμαστε ότι τα κακώς κείμενα του κόσμου δεν είναι απλώς τυχαία, αλλά αποτελούν μέρος ενός συστήματος με βαθιές αδικίες. Οι χολιγουντιανές ταινίες (απροσδόκητα ίσως) ξεκινούν σχεδόν πάντα με την απεικόνιση ενός κόσμου θεμελιακά άδικου, και στη συνέχεια μας καθησυχάζουν (λιγότερο απροσδόκητα) δείχνοντας πως η δικαιοσύνη για το άτομο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την ατομική προσπάθεια. Ο θυμός μας δεν κατευθύνεται μόνο προς επιμέρους περιπτώσεις αλλά στρέφεται ενάντια σε ένα γενικότερο αίσθημα αδικίας, αισθανόμαστε ότι κάτι πάει στραβά με τον κόσμο, ότι ο κόσμος είναι κατά κάποιο τρόπο αναληθής. Όταν γινόμαστε μάρτυρες ενός φρικτού γεγονότος, τινάζουμε με τρόμο τα χέρια μας και λέμε: «Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, δεν μπορεί να είναι αλήθεια». Ξέρουμε πως είναι αλήθεια, αλλά αισθανόμαστε ότι είναι η αλήθεια ενός κόσμου αναληθούς.
Πως θα ήταν ένας αληθινός κόσμος? Ίσως έχουμε σχηματίσει μια ασαφή ιδέα του: ένας κόσμος δικαιοσύνης, ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούν να σχετίζονται μεταξύ τους ως άνθρωποι και όχι ως πράγματα, ένας κόσμος στον οποίο οι ίδιοι οι άνθρωποι διαμορφώνουν τη ζωή τους. Ωστόσο δεν χρειάζεται να έχουμε διαμορφώσει μια εικόνα του πως θα ήταν ένας αληθινός κόσμος για να αισθανθούμε ότι αυτός που υπάρχει είναι εντελώς εσφαλμένος. Το ότι αισθανόμαστε πως ο κόσμος είναι άδικος δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε διαμορφώσει την εικόνα μιας ουτοπίας για να τον αντικαταστήσουμε. Ούτε σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε σχηματίσει μια ρομαντική ιδέα του τύπου «κάποια ημέρα θα έρθει ο πρίγκιπάς μου» που υπονοεί ότι –παρόλο που ο κόσμος είναι εσφαλμένος σήμερα- κάποια μέρα θα φτάσουμε σε έναν αληθινό κόσμο, στη γη της επαγγελίας, στο αίσιο τέλος. Δεν χρειαζόμαστε καμιά υπόσχεση αίσιου τέλους για να δικαιολογήσουμε την απόρριψη ενός κόσμου που τον νιώθουμε εσφαλμένο.
Αυτό είναι το αφετηριακό μας σημείο: η απόρριψη ενός κόσμου που αισθανόμαστε ότι είναι εσφαλμένος, η άρνηση ενός κόσμου που τον νιώθουμε αρνητικό. Από εκεί πρέπει να πιαστούμε.


John Holloway και για την αντιγραφή BeeHappy (τα έντονα δικά μου).

Ετικέτες

12 Comments:

Blogger μελονικος said...

Κάθε σου γραπτό είναι μιά πνεύματική δημιουργία. Να είσαι καλά και να γράφεις.

8/30/2007 9:55 π.μ.  
Blogger BeeHappy said...

Να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια αν και υπερβολικά χωρίς να το παίζω μετριόφρων και λοιπά σαχλά.
Χαίρομαι καθώς 10 άνθρωποι μπορούμε να επικοινωνούμε σε ένα κώδικα διαφορετικό από αυτόν που μας επιβάλλει η κατεστημένη διανόηση.

8/30/2007 11:09 π.μ.  
Blogger zepos said...

Αν αρχή η απόρριψη. Έστω! Μετά τι;
Που θα ζήσουμε;
Σε κάποιον φανταστικό κόσμο;
Μα εκεί μας σπρώχνουν!
Μια φούσκα με το δικό μας κόσμο σε μικρογραφία, αλλά μόνο στο μυαλό μας..
Τώρα θα μου πεις.. έχεις άλλη λύση καλύτερη;

9/01/2007 9:45 π.μ.  
Blogger BeeHappy said...

Όσο υπάρχει μνήμη θα υπάρχει και ιστορία και όσο υπάρχει φαντασία θα υπάρχει και ουτοπία. Το σημαντικό για μια αναστύλωση της πάντα αναγκαίας ουτοπίας είναι να διαφυλαχτεί, ως κόρη οδυσσεϊκού οφθαλμού, η καλή συνεργασία της μνήμης με τη φαντασία. Όσο οι μουζίκοι προσεύχονται εκτός απ' το Θεό, τον εγγυητή της ουράνιας ουτοπίας, και στον Λένιν, τον εγγυητή της γήινης ουτοπίας, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.
Όταν δεν γνωρίζουμε την απάντηση οφείλουμε να προστατεύουμε την ερώτηση.

9/02/2007 5:11 μ.μ.  
Blogger Aspa said...

Η κραυγή της γέννησης, πάντα θα μας συνοδεύει στη ζήση..
Με μάτια κλειστά ή ορθάνοιχτα, ποτέ δε θα πάψουμε να πονάμε..
Είθε οι έσω και τριγύρω μικρόκοσμοί μας να είναι "γες της επαγγελίας" κι ακόμια πιο είθε ενίοτε να επικαλύπτονται .. μερικώς....

9/03/2007 2:40 μ.μ.  
Blogger witchofdaffodils said...

αίσιο τέλος προφανώς δε θα υπάρξει, μπορουν όμως να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες.
Συμφωνώ, (επι)βιώνουμε σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού ναρκωμένοι απο τα ΜΜΕ, κυκλωμένοι απο "καυτά" ερωτήματα:
- έπραξε σωστά η Φώφη??
- πιοιες είναι οι σχέσεις Αβραμόπουλου-Ντόρας???

9/04/2007 11:17 π.μ.  
Blogger BeeHappy said...

Ο πόνος είναι το αντίτιμο της διαδρομής. Λυπάμαι που δεν κατάφερα να βρω χρόνο να τα πούμε στην πατρίδα. Υπόσχομαι για την επόμενη φορά.


Ήταν πολιτική υπέρ της ΝΔ η παρέμβαση Χριστόδουλου?
Ουρεί κανονικά? (για να θυμηθούμε και μέρες Ωνασειάδας...)

9/04/2007 1:29 μ.μ.  
Blogger Yorgos said...

η ουτοπία είναι στον ορίζοντα. Κάνω δυό βήματα πιο κοντά, κάνει δυό βήματα πιο μακριά. Κάνω άλλα δέκα βήματα και ο ορίζοντας φεύγει άλλα δέκα βήματα πιο μακριά. Όσο και να περπατώ, δε μπορώ ποτέ να τον φτάσω. Και τότε ποιό είναι το νόημα της ουτοπίας; Το νόημα είναι: να συνεχίσω να περπατώ

9/10/2007 11:56 π.μ.  
Blogger Unknown said...

Όσο υπάρχει μνήμη θα υπάρχει και ιστορία και όσο υπάρχει φαντασία θα υπάρχει και ουτοπία. Το σημαντικό για μια αναστύλωση της πάντα αναγκαίας ουτοπίας είναι να διαφυλαχτεί, ως κόρη οδυσσεϊκού οφθαλμού, η καλή συνεργασία της μνήμης με τη φαντασία. Όσο οι μουζίκοι προσεύχονται εκτός απ' το Θεό, τον εγγυητή της ουράνιας ουτοπίας, και στον Λένιν, τον εγγυητή της γήινης ουτοπίας, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.
Όταν δεν γνωρίζουμε την απάντηση οφείλουμε να προστατεύουμε την ερώτηση.

=============
για να κάνω εντύπωση για τη σοφία μου, μιας και πρωτομπαίνω εδώ μέσα ...από σπόντα, αντέγραψα το παραπάνω κείμενο και το προσυπογράφω σα δικό μου!

μπήκα εξαιτίας ενός διονύσου, που είχε αναφορά σε σένα, νοικοκύρη του μπλογκ, διότι μου έκανε εντύπωση η νέα μάκρη...
είμαιστε γείτονες προφανώς, ή κάπως έτσι;
αυτό που διάβασα μου άρεσε ιδιαίτερα! καλό μεσημέρι...
και καλό βόλι!
(αν και το βόλι το ρίχνουμε και μάλλον τα ματάκια μας βγάζουμε γενικώς. είναι που δεν ξέρουμε σημάδι):)

9/13/2007 11:44 π.μ.  
Blogger BeeHappy said...

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα, γειτόνοι ένα κλικ μακριά.
Δεν αντέχω άλλο Ισπανία φέτος, η σύζυγος με την κόρη την επισκέφθηκαν το ίδιο διάστημα.
Σημάδι γνωρίζω πολύ καλό, ήμουν κυνηγός (συγγνώμη αθώα πουλάκια) πολύ-πολύ παλιά. Η παραλία την Κυριακή προσφέρεται για ανάλυση.

9/13/2007 12:36 μ.μ.  
Blogger xytos said...

να πιαστούμε φίλε,να κάνουμε μελισσόσφαιρα,να γίνουμε μελίσσι πάνω σε εληά,να γίνουμε εληά,σαν γλυπτό,ξερή και σκληρή,να νικήσουμε το χρήμα,όπως οι παλιοί προγόνοι μας.βίβα σάκο και βαντσέτι
Απόλλωνα,λοξία δείξε τους οιωνούς σου.
άφησε τηλ.σε παρακαλώ γιά γνωριμία.

9/18/2007 2:34 μ.μ.  
Blogger BeeHappy said...

Εμπρός της γης οι κολασμένοι!
spiros.at.sigmamed.gr

9/18/2007 2:51 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home