Οι Μέλισσες του Αόρατου

Εμείς, oι άνθρωποι του εδώ και τώρα, δεν νιώθουμε ούτε στιγμή ικανοποιημένοι στον έγχρονο κόσμο, ούτε είμαστε προσδεμένοι σ’ αυτόν. Ξανά και ξανά μεταπηδούμε στους παλαιότερους, στην προέλευσή μας, και σ’ αυτούς που κατά τα φαινόμενα θα ακολουθήσουν. Στον μέγιστο εκείνο «ανοιχτό» κόσμο όλοι είναι, δεν μπορούμε να πούμε «ταυτόχρονα», διότι ακριβώς η παύση του χρόνου προσδιορίζει το ότι όλοι αυτοί είναι. Παντού το εφήμερο γκρεμίζεται σ ένα βαθύ Είναι. Οφείλουμε λοιπόν όχι μονάχα να χρησιμοποιούμε υπό τον περιορισμό του χρόνου όλες τις μορφές του εδώ αλλά, όσο μπορούμε, να τους προσδίδουμε τις ανώτερες σημασίες στις οποίες μετέχουμε. Όχι όμως με τη χριστιανική έννοια (από την οποία απομακρύνομαι με όλο και μεγαλύτερο πάθος)· οφείλουμε, απεναντίας, διατηρώντας μια καθαρά γήινη, βαθιά γήινη, απολαυστικά γήινη συνείδηση να εισαγάγουμε το εδώ ιδωμένο και αγγιγμένο σ’ έναν διευρυμένο, σ’ έναν ευρύτατο περίγυρο. Όχι σε κάποιο επέκεινα που ρίχνει στη γη τη ζοφερή σκιά του αλλά σε ένα όλον, στο όλον. Η φύση, τα πράγματα που μας περιβάλλουν και που τα χρησιμοποιούμε, ανήκουν στο προσωρινό και το εύθραυστο· όσο όμως βρισκόμαστε εδώ, αυτά είναι η δική μας περιουσία κι αυτά είναι οι φίλοι μας, αυτά μοιράζονται την ανάγκη μας και τη χαρά μας, όπως υπήρξαν και στο παρελθόν οι έμπιστοι των προγόνων μας. Οφείλουμε λοιπόν όχι απλώς να μην τα κακομεταχειριζόμαστε και να μην τα ταπεινώνουμε αλλά, για χάρη ακριβώς ετούτης της προσωρινότητας, που τη μοιράζονται μαζί μας, θα πρέπει να κατανοήσουμε ως τα μύχια αυτές τις εκδηλώσεις κι αυτά τα πράγματα και να τα μεταμορφώσουμε. Να τα μεταμορφώσουμε; Ναι, διότι δικό μας καθήκον είναι να εγχαράξουμε την προσωρινή, την εύθραυστη τούτη γη τόσο βαθιά, με τόσο πόνο και τόσο πάθος μέσα μας, ώστε η ουσία της να αναστηθεί και πάλι μέσα μας «αόρατη». Είμαστε οι μέλισσες του αόρατου. Αέναα συλλέγουμε το μέλι του ορατού, για να το συσσωρεύουμε στη μεγάλη χρυσή κυψέλη του αόρατου.

The poet's guide to life. The wisdom of Rilke

....Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό