Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς.

Ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος έχει αρχίσει προ πολλού. Δεν το λέω εγώ, το έχει πει ο Κρις Μαρκέρ. Ξεκίνησε από τότε που η επίσημη κρατική βία υποχρεώθηκε να οργανώσει τις ειδικές δυνάμεις καταστολής προκειμένου να αντιμετωπίσει την ανεπίσημη βία του αντάρτικου των πόλεων. Έχουμε ήδη μπει στην ιστορική περίοδο της γενικευμένης βίας.
Και ο πλέον χοντροκέφαλος έχει συνηδειτοποιήσει πως δεν είναι η προσωπική εργασία που γεννά τις περιουσίες. Η περιουσία είναι η συνέπεια μιας κλοπής, είτε νόμιμης είτε παράνομης. Η επικρατούσα μορφή κλοπής είναι η νόμιμη (στην μαρξιστική γλώσσα λέγεται «παρακράτηση της υπεραξίας»).
Η κυρίως ειπείν κλοπή, φυσικά δεν είναι νόμιμη, αλλά οι «κλέφτες» υπέδειξαν τρόπους «νομιμοποίησης» της, όχι πια στο επίπεδο της καλά οργανωμένης ληστείας, αλλά στο επίπεδο της πολυπλοκότητας των κοινωνικών σχέσεων, όπου η νομιμότητα και η παρανομία, η βία και η πειθώ, η καλή συμπεριφορά και η βαρβαρική συμπεριφορά διαπλέκονται με τέτοιον τρόπο που είναι αδύνατον πια να διακρίνεις που σταματάει η άρνηση και που αρχίζει η κατάφαση σ’ ένα σύστημα (το καπιταλιστικό) στο οποίο η κυριαρχούσα παράμετρος είναι η αρνητικότητα. Οι «κλέφτες» αποκάλυψαν το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού, το οποίο στηρίζεται στη νομιμοποιημένη κλοπή, ο οποίος (καπιταλισμός) καταφεύγει ολοένα και περισσότερο στην ανοιχτή βία.
Φυσικά κάθε μορφή βίας έχει τη στρατηγική της. Οι μεν (κοινοί ληστές) θέλουν να γίνουν καπιταλιστές στη θέση των καπιταλιστών, οι δε (αντάρτες πόλεων) θέλουν να διώξουν τους καπιταλιστές.
Για άλλη μια φορά η πειθώ των όπλων αποδεικνύεται ισχυρότερη από το όπλο της πειθούς. Το πανάρχαιο δίκαιο του ισχυρότερου παραμένει πάντα πιο ισχυρό από το Δίκαιο των νομοδιδασκάλων, παρά τις τερατώδεις προσπάθειες των τελευταίων να «συμμορφώσουν» δια του Δικαίου ένα κόσμο βαθύτατα άδικο, στη ίδια τη ρίζα του κοινωνικοοικονομικού του συστήματος.
Οι μέλισσες είναι «μπάσταρδα» έντομα, καθώς η μητέρα τους (βασίλισσα) έχει καλά φυλαγμένο μέσα της το σπέρμα πολλαπλών κηφήνων. Ίσως αυτό, να τις κάνει ισχυρές και γοητευτικές συγχρόνως, αλλά αυτό θα είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης, σχετικής και με την καταγωγή της ιδιοκτησίας στην ανθρώπινη κοινωνία. Οι πρόσφατες εξελίξεις άλλαξαν λίγο τη σειρά.
Η τζαζ είναι ένα «μπάσταρδο» μουσικό ιδίωμα, που έχει όλη τη γοητεία των νόθων.
Οι αντάρτες των πόλεων είναι κοινωνικά «μπάσταρδοι» άνθρωποι, που έχουν όλη τη γοητεία όλων εκείνων που δεν συμπαθούν τη νομιμότητα, κυρίως όταν αυτή κρύβει τεχνηέντως την παρανομία. (Κάθε φτωχός κατά βάθος συμπαθεί τους κλέφτες και όλους τους εν γένει παρανομούντες. Η περίφημη «γοητεία της αμαρτίας» έχει την ψυχολογική της ρίζα στον πόθο της ανατροπής της «καθεστηκυίας τάξεως», που αν δεν υπάρχει στον άνθρωπο αυτός καταντάει είτε φυτό, είτε χάχας καλόγερος, είτε καλά βολεμένος μέσα στην «ψευδή του συνείδηση».
Οι αντάρτες των πόλεων δεν είναι ούτε «καλοί» ούτε «κακοί». Είναι και τα δύο. Όπως και οι μέλισσες. Όπως και η τζαζ δεν είναι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Είναι ταυτόχρονα και τα δύο στο ίδιο κομμάτι. Όπως και ο καπιταλισμός που δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός καθευατός. Ο σοσιαλισμός βγαίνει μέσα από τον καπιταλισμό ως ιστορική και διαλεκτική συνέχεια. Στο αμέσως προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, τη φεουδαρχία, ο καπιταλισμός ήταν καλός καθευατός. Ο καπιταλισμός είναι ο «πατέρας» μας. Αλλά όπως και τον φυσικό μας πατέρα δεν πρέπει να τον σεβόμαστε περισσότερο απ’ όσο του αξίζει. Κυρίως όταν έχει γεράσει πάρα πολύ και έχει ξεκουτιάνει σε σημείο που να κάνει τη μια βλακεία μετά την άλλη.
Σε πείσμα όλων των ρομαντικών, όπως πάντα, (ξανακούστε τον Κεμάλ του αγαπημένου Γκάτσου) η τελική πράξη της ριζικής Αλλαγής θα γραφτεί και πάλι με τα όπλα, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Η ιστορική νομοτέλεια δεν είναι πρόβλημα αρέσκειας ή απαρέσκειας. Αν ήταν θα είχαμε λύσει ήδη όλα τα προβλήματά μας με τον πιο ανώδυνο και ειρηνικό τρόπο. Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε εξαρχής να προκρίνει τη βία ως τρόπο επίλυσης των διαφορών. (Βασίλης Ραφαηλίδης).
Και όπως έχω ξαναγράψει..."Ο θάνατος του καπιταλισμού δεν θα είναι το αποτέλεσμα μιας μαχαιριάς στην καρδιά, θα προκύψει από ένα εκατομμύριο τσιμπήματα μέλισσας. Αυτά τα τσιμπήματα είμαστε εμείς".

Καλή χρόνια, καλούς αγώνες σύντροφοι.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το blog του συντρόφου Χάρη.