Ενηλικίωση

Συνηθίζω να προσδιορίζω τη ζωή μου με βάση σημαντικά γεγονότα στη διάρκειά της.

Συνήθως για έναν άντρα είναι ο στρατός, οι σπουδές, η εργασία και ο γάμος.

Εδώ και 18 χρόνια το σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου είναι η γέννηση του γιού μου.

Συνέπεσε με την μετακίνησή μου (εσωτερική μετανάστευση) από τη Θεσσαλονίκη στην Αττική.

Έκτοτε τα συμβαίνοντα στη ζωή μου προσδιορίζονται πριν ή μετά από την ημερομηνία αυτή. 12 Μαρτίου 1990. Σαν σήμερα.

Θεωρώ τον εαυτό μου καλότυχο καθώς έχω τη σχέση με το γιό μου που δεν κατάφερα ποτέ να έχω με τον πατέρα μου και αυτό μου στοίχισε πολύ. Ίσως να έφταιγε η διαφορά ηλικίας (αναγκαστική λόγω πατριωτικού σωφρονισμού), ίσως η οικονομική ανέχεια και οι ατελείωτες ώρες δουλειάς. Δυστυχώς η ζωή αποφάσισε αλλιώς και δεν μας έδωσε την ευκαιρία ούτε στο τέλος.

Η κάθε γενιά έχει τους κώδικές της, τις αξίες της, τη δική της καθημερινότητα, διαμορφώνει τα δικά της ιδανικά.

Απέχουν πολύ από αυτά της δικής μου γενιάς και νομίζω είναι κατανοητό.

Η ζωή του βρίσκεται στο ξεκίνημα της ανηφόρας όταν η δική μου ήδη από καιρό βρίσκεται στην κατηφορική πλευρά του όρους.

Όταν είσαι 18 η ζωή φαντάζει κυριολεκτικά αιώνια, ατελείωτη, έχεις το χρόνο να κάνεις τα πάντα, να κάνεις όσα λάθη θέλεις και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή.

Νιώθω μια ηρεμία για το μέλλον, ίσως γιατί μεταφυσικά θα ζω για πάντα μέσα απ' αυτόν.

Ο χρόνος από τη μέρα στο μαιευτήριο μέχρι σήμερα διήρκησε όσο ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών.

Σήμερα μετά τη βόλτα μας θα πιούμε ένα τσίπουρο μαζί.

Δεν πειράζει που δεν συμπαθεί τις μέλισσες. Είναι φιλότιμος και όποτε του το ζητήσω θα βοηθήσει έστω και μουρμουρίζοντας.

Ακούμε Kansas.