Το Τέλος

Ίσως να μην είναι και το πιο συνηθισμένο να ξεκινάει κανείς την (ιστολογική) χρονιά από το ...Τέλος.
Καθώς οι μελισσοκομικές εργασίες είναι ελάχιστες αυτήν την περίοδο και αφορούν σε επισκευές μελισσοκομικού υλικού, προγραμματισμό εργασιών και άλλα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, επενδύουμε τον ελεύθερο χρόνο μας σε μελέτη βιβλίων, τόσο μελισσοκομικών όσο και αυτών που ήδη έχουν γεμίσει το ράφι της βιβλιοθήκης και αναμένουν την ώρα τους. Όπως έγραφε και στην αυτοβιογραφία του ο Βασίλης Ραφαηλίδης (από τους πλέον αγαπημένους συγγραφείς που "αναχώρησαν" γρήγορα και όλο θέλω να ξεκινήσω ένα νέο ιστολόγιο αφιερωμένο στα βιβλία του), ύστερα από 20 και πλέον έτη εργασίας αποφάσισα ότι η δουλειά που θα ήθελα είναι να με πληρώνουν να διαβάζω βιβλία. Στα διαλλείματα θα ήμουν στα μελίσσια μου.

Το βιβλίο που περιέχει το κείμενο που επισυνάπτω στη συνέχεια δεν είναι από αυτά που διαβάστηκε τούτην την περίοδο. Το έχω διαβάσει μερικά χρόνια πριν και σήμερα βρέθηκε και πάλι μπροστά μου καθώς τακτοποιούσα και έψαχνα βιβλία. Είναι από αυτά τα βιβλία που σε βοηθάνε να παίρνεις τη ζωή πιο χαλαρά. Γράφει στο οπισθόφυλλο...

Δεν μπορείς να σταματήσεις τα πουλιά της ανησυχίας
να πετάνε πάνω από το κεφάλι σου.
Μπορείς όμως να τα εμποδίσεις
Να χτίσουν φωλιά πάνω στο κεφάλι σου.

"Το πιο άδικο πράγμα στη ζωή είναι ο τρόπος που τελειώνει. Πράγματι, η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Παίρνει τόσο πολύ από το χρόνο σου και τι κερδίζεις στο τέλος?
Ένα θάνατο. Ωραία ανταμοιβή…Νομίζω ότι ο κύκλος της ζωής είναι ανάποδος. Θα έπρεπε πρώτα να πεθαίναμε, να φεύγει αυτό το κακό από τη μέση. Μετά να πηγαίναμε να ζήσουμε στο γηροκομείο. Να μας διώχνουν, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί θα γινόμασταν υπερβολικά υγιείς για γηροκομείο. Να πηγαίναμε να πάρουμε τη σύνταξή μας και να αρχίζαμε τη δουλειά –κατευθείαν στη θέση του διευθυντή!- με αμάξι και σπίτι από την Εταιρεία. Θα μας έκαναν πάρτι με πολλά πολλά δώρα την πρώτη ημέρα της δουλειάς μας. Θα δουλεύαμε 40 χρόνια, ώσπου να είμαστε πλέον αρκετά νέοι για να γιορτάσουμε τη συνταξιοδότησή μας. Έτσι τα χρήματα από το εφ’ άπαξ δεν θα πήγαιναν χαμένα, αφού θα είχαμε πια φτάσει στην καλύτερη ηλικία για να τα χαρούμε και να τα ξοδέψουμε στους έρωτες, στα ταξίδια και όπου αλλού θα θέλαμε. Θα μεθοκοπούσαμε στα μπαράκια και στα πάρτι και, με το που θα άρχιζαν να αδειάζουν οι τσέπες μας, θα αρχίζαμε να ετοιμαζόμαστε για το Λύκειο και το Γυμνάσιο. Στη συνέχεια, θα πηγαίναμε στο Δημοτικό, θα γινόμασταν παιδιά, παιχνίδι και χαρά, ούτε ευθύνες ούτε τίποτα να σε απασχολεί. Ύστερα θα γινόμασταν μωρά. Θαυμάσια περίοδος! Όλοι σε φροντίζουν, σου κάνουν όλα τα χατήρια, σε ταίζουν και σε ντύνουν. Και κάποια στιγμή θα επιστρέφαμε να περάσουμε εννέα μήνες στον αφρό, πλατσουρίζοντας και κάνοντας τις βουτιές μας, με πολυτέλειες όπως κεντρική θέρμανση, τζακούζι, room service….χλιδή! Ξαφνικά θα τελειώναμε την ύπαρξή μας απολαμβάνοντας έναν έντονο οργασμό. Αμήν."

G. Costanza

...για όλα αυτά που ζητάς για πολλά που πονάς, για το τίποτα μιας ευτυχίας.