Αφεσμός & Επανάσταση

Παρ’ ότι η φετινή Άνοιξη (λατρεμένη εποχή) έχει φθινοπωρινά στοιχεία, οι σμηνουργίες ξεκίνησαν και συνεχίζονται σε καθημερινή βάση. Πονοκέφαλος αλλά και χαρά για το μελισσοκόμο, ιδιαίτερα όταν «συλλαμβάνει» …ξένα γονίδια.

Ένα χαρακτηριστικό του σμαριού που έχει αναχωρήσει από την κυψέλη προς ανεύρεση νέας εγκατάστασης, είναι το ότι έχει απίστευτα ήμερη, «φιλική» συμπεριφορά. Πολύ σπάνια θα επιτεθεί ακόμα και αν κανείς το παρατηρεί από πολύ κοντά σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και αν το ενοχλήσεις.
Το χαρακτηριστικό αυτό έδωσε την αφορμή για κάποιες σκέψεις με τις αντίστοιχες ανθρώπινες συμπεριφορές.

Είναι γνωστό ότι σε δεδομένο χρόνο και με διαδικασία άγνωστη ακόμα στον άνθρωπο, δίνεται το έναυσμα για αναχώρηση μέρους του πληθυσμού της κυψέλης μαζί με την παλιά (στον 1ο αφεσμό συνήθως) ή κάποια από τις καινούριες (γι’ αυτό το σκοπό) βασίλισσες και ανεύρεση νέας, ας την ονομάσουμε, κατοικίας. Ο προς αναχώρηση πληθυσμός φροντίζει και καταναλώνει αρκετή ποσότητα τροφής από την προς εγκατάλειψη κυψέλη με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες σε ενέργεια τόσο για τον οργανισμό του όσο και για τις πρώτες «οικοδομικές» εργασίες χτισίματος των κηρηθρών στη νέα κατοικία.

Παρατηρούμε λοιπόν στην κοινωνία των μελισσών το αντίστοιχο αυτής των ανθρώπων.
Α. Ο χορτασμένος δεν πολεμά.
Β. Η ιδιοκτησία γεννά πολέμους. Ο πρώτος πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μόλις ένα μέλος μιας κοινωνίας πάτησε ένα κομμάτι γης και είπε «Αυτό είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ».

Τις επαναστάσεις σύντροφοι τις κάνουν οι πεινασμένοι & οι καταπιεσμένοι.
Οι μέλισσες που απαρτίζουν τους αφεσμούς (η προοπτική της νέας κοινωνίας) αφ’ ενός είναι καλά χορτασμένες, αφ’ ετέρου δεν έχουν (ακόμα) να υπερασπιστούν την ιδιοκτησία τους.
Ο Λένιν κατέλαβε την εξουσία με μια ευκολία που κατέπληξε τους πάντες, στηριζόμενος σε εκατομμύρια εξαθλιωμένους. Οι πεινασμένοι στις μέρες μας δεν αρκούν για μια μαζική επανάσταση. Ο καπιταλισμός (που δυσκολεύεται τελευταία) φροντίζει να βουλώνει τα στόματα με αυξησούλες που & που. Και πώς να φωνάξει κανείς «ζήτω το ΚΚ» με μπουκωμένο στόμα?
Της γης οι κολασμένοι δεν είναι πλέον και τόσο κολασμένοι. Δεν έχουν να χάσουν μόνο τις αλυσίδες τους. Ο συνολικός πλούτος της Δύσης αυξάνει. Αυτό το προέβλεψε ο Μαρξ. Δεν προέβλεψε όμως ότι οι προλετάριοι δεν θα εξαθλιώνονται ολοένα και περισσότερο, παρ’ όλο που με καθαρά μαρξιστικές έννοιες σκεπτόμενοι, η «σχετική εξαθλίωση» τώρα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ωστόσο ο λιγότερο προνομιούχος σήμερα δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ο κοινωνικός πλούτος ολοένα και περισσότερο πολώνεται προς τα δεξιά του κοινωνικού φάσματος. Ο σύγχρονος σχετικά φτωχός, γνωρίζοντας τα έχοντα σχέση με την παλιότερη απόλυτη φτώχεια των προγόνων του, λέει ηλιθίως «δόξα σοι ο Θεός».
Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται, δεν ονειρεύεται ιδέες. Είναι δύσκολο να υποχρεώσεις κάποιον να γίνει ανθρωπιστής με το πιστόλι στον κρόταφο. Η φιλανθρωπία είναι εύκολη, ο ανθρωπισμός δύσκολος. Εύκολα ελεείς κάποιον όταν σου περισσεύει κάτι αλλά δύσκολα σκέφτεσαι πως η ελεημοσύνη χάνει το νόημά της όταν το φτωχό που μόλις ελέησες θα τον αντικαταστήσουν άλλοι και άλλοι αδιάκοπα όσο δεν συντρίβεται ο μηχανισμός που γεννά τη φτώχεια.
Τις επαναστάσεις μπορεί να τις κάνουν οι πεινασμένοι και οι δυστυχείς, τις διεκπεραιώνουν όμως οι επαναστάτες. Οι γνήσιοι επαναστάτες. Ιδεαλιστές πρόθυμοι να πεθάνουν θα υπάρχουν πάντα. Και βέβαια επαναστάτες δεν υπάρχουν μόνον στα κομμουνιστικά κόμματα όπου συχνάζουν κυρίως γραφειοκράτες που έχουν κάνει τον κομμουνισμό επάγγελμα.
Ο πεινασμένος που καταλαμβάνει την εξουσία μόνο για να φάει δεν είναι μαρξιστής.
Και ποιοι θα κάνουν την επανάσταση σύντροφε, θα ρωτήσετε.
Αν η θέση του ατόμου μέσα στο σύστημα παραγωγής, που καθορίζει την ταξική του τοποθέτηση, αντικατασταθεί με υψηλά αισθήματα ανθρωπισμού και σπουδαίες ιδέες αλληλεγγύης, τότε τη θέση του προλεταριάτου στην επανάσταση την παίρνουν όλοι όσοι συμμερίζονται τις ίδιες υψηλές ιδέες. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι κοιτάξετε ανατολικά.
Ο μαοϊσμός (περί αυτού πρόκειται) σαν πολιτική συμπεριφορά νοούμενος, θα μπορούσε να συνοψιστεί επιγραμματικά στην κατά προτεραιότητα σημασία που πρέπει να δίνεται στις κοχλάζουσες επαναστατικές ιδέες στο μυαλό των επαναστατών και στην πολιτική και κοινωνική αξιοποίηση της «επαναστατικής συνείδησης» του κάθε υποκειμένου χωριστά.
Ο Τσε που ούτε φτωχός ούτε πεινασμένος υπήρξε, ήταν τέλειος μαοϊκός. Θα μπορούσε λοιπόν η επανάσταση του μέλλοντος να στηριχτεί στους λίγους, τους ελάχιστους, που έχουν το επαναστατικό πάθος και το ηθικό μέγεθος ενός Μάο ή ενός Τσέ? Μένει να αποδειχτεί. Ειδάλλως θα πρέπει να περιμένουμε να πεθάνει ο καπιταλισμός από βαθειά γεράματα.
Αυτοί όπως και οι πριν από τον Μαρξ και οι μετά τον Μαρξ επαναστάτες είναι όλοι σεβαστοί για μας. Όλοι αγωνίστηκαν για την κοινωνική δικαιοσύνη και πολλοί πέθαναν με το όπλο στο χέρι. Ο Μπολίβαρ, ο Μαρτί, ο Σαντίνο, ο Βίλα, ο Ζαπάτα, ο Κάστρο, ο Γκεβάρα, ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Μάο, ο Χο, ο Άρης, όλοι αυτοί και πάρα πολλοί άλλοι γνωστοί και άγνωστοι είναι δικοί μας άνθρωποι.
Αυτοί υπάρχουν για να τους θαυμάζουμε και για αντισταθμίζουμε την επαναστατική μας ανεπάρκεια και τον επαναστατικό μας βερμπαλισμό με τα κρεμασμένα πάνω από τα κεφάλια μας πορτρέτα τους. Δεν πειράζει. Κάτι είναι και αυτό.

Δεν θίξαμε το θέμα της ιδιοκτησίας. Ίσως κάποια άλλη φορά, ίσως την επόμενη άνοιξη.

Θα θίξουμε όμως ένα άλλο χαρακτηριστικό, και δη του συμπαθέστατου κηφήνα.
Για ποιο λόγο λέτε ότι ο κηφήνας δεν έχει κεντρί?
Σήμερα λοιπόν θα μάθετε ότι δεν έχει κεντρί γιατί στη θέση του έχει πέος.
Στη ζωή σύντροφοι ή θα πολεμάς ή θα πηδάς.

ΥΓ1. Το σμάρι της φωτογραφίας είναι του φίλου του Σπύρου που φέτος έχει εμπλουτίσει την πανίδα της ευρύτερης των Σπάτων περιοχής με δεκάδες νέες, ελεύθερες από τον μελισσοκόμο-εκμεταλλευτή, κοινωνίες μελισσών.
ΥΓ2. Τον πόλεμο δεν τον συμπάθησα ποτέ.