Εωράκαμεν τους Ληστάς

Η αστυνομία, είναι μια δημόσια υπηρεσία που έχει ως έργο της την τήρηση της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας, όπως μας πληροφορεί το λεξικό. Ωστόσο το λεξικό δε λέει πως τόσο η τάξη όσο και η ασφάλεια, είναι μια τάξη και μια ασφάλεια που ενδιαφέρει και αφορά κυρίως την άρχουσα τάξη, εν ονόματι της οποίας λειτουργεί η αστυνομία, κυρίως στο μέρος της που αναφέρεται στην ασφάλεια του κράτους από εσωτερικούς εχθρούς.
Στον παραπάνω ορισμό πρέπει να προσέξουμε πως η αστυνομία εντέλλεται να προστατεύσει ταυτόχρονα δύο πράγματα: την τάξη και την ασφάλεια, που δεν πρέπει να συγχέονται, παρόλο που πάρα πολύ συχνά συγχέονται σκόπιμα, ώστε η ασφάλεια (της κυρίαρχης τάξης) να εκλαμβάνεται ως τάξη που ενδιαφέρει ολόκληρο το λαό. «Διασάλευση της τάξης» λεν παραπειστικά και τα επεισόδια που δημιουργούν οι χούλιγκαν και τις απεργιακές διαδηλώσεις και τους μικροκαβγάδες και τις κινητοποιήσεις των κομμουνιστών και καθετί που δε βολεύει την ιθύνουσα τάξη, αλλά καμιά φορά και το λαό ολόκληρο, πράγμα που δημιουργεί μια σύγχυση για το τι βολεύει το λαό και τι τους κρατούντες την εξουσία. Άλλο, λοιπόν, επιβάλλω την κυκλοφοριακή τάξη στους δρόμους διά της Τροχαίας, πράγμα για το οποίο ουδείς θα είχε αντίρρηση, άλλο κυνηγάω τους μπακάληδες που κλέβουν στο ζύγι (διά της αγορανομίας), άλλο επιβάλλω την τάξη στο γήπεδο και άλλο αποκαθιστώ την τάξη στη διάρκεια μιας βίαιης, αγροτικής ας πούμε, διαδήλωσης. Όπως και να ‘ναι πάντως, η αστυνομία δεν είναι εντελώς άχρηστη. Αντίθετα, είναι πολύ χρήσιμη όταν επιβάλλει την τάξη, αλλά όχι όπως την εννοεί η ιθύνουσα τάξη. Όσοι «διασαλεύουν την τάξη» δεν είναι όλοι ταραξίες, όπως θέλει να λέει η αστυνομία. Αντίθετα, συχνά ταραξίες είναι οι ίδιοι οι αστυνομικοί στην περίπτωση που επιτίθενται σ’ αυτούς που παν να αποκαταστήσουν μια δικαιότερη τάξη πραγμάτων, πράγμα που δεν μπορούν να το κάνουν αν πρώτα δε διαταράξουν την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων. Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει πως οι σημερινοί ταραξίες και αυριανοί εξουσιαστές (αν γίνουν) δε θα έχουν κι αυτοί τη δική τους αστυνομία, εφόσον το κράτος παραμένει ταξικό. Μύλος, δηλαδή, κατά το δη λεγόμενον. Η αστυνομία ασκεί εξουσία, και μάλιστα στην πιο καθαρή της μορφή. Αυτή είναι που εντέλλεται να εφαρμόσει τους νόμους χωρίς πάντως να ενδιαφέρεται για το πώς και το γιατί των νόμων, δηλαδή για την ταξική τους προέλευση. Η αστυνομία είναι ένα «όργανο του νόμου», το πιο αποτελεσματικό. Συχνά, μάλιστα, δεν είναι όργανο, αλλά σκέτο εργαλείο. Το όργανο είναι σύνθετος μηχανισμός, ενώ το εργαλείο, ένα απλό πράγμα. Π.χ. ο αστυνομικός είναι όργανο, αλλά το γκλομπ είναι εργαλείο, που καμιά φορά λειτουργεί τόσο ζαβά, που λες και κινείται μόνο του και από κεκτημένη ταχύτητα. Σε μια τέτοια περίπτωση μιλάμε για «τυφλά όργανα της τάξεως». Η αστυνομία παίρνει το δικαίωμα να ασκεί εξουσία απ’ το νόμο, εννοείται, τον ταξικά καθορισμένο. Στην πραγματικότητα δηλαδή, η αστυνομία η ίδια είναι νομικά ανεύθυνη, εκτός από τις περιπτώσεις που έχουμε «υπέρβαση καθήκοντος», που σημαίνει τσαλαπάτημα των νόμων.
Η αστυνομία όχι μόνο εφαρμόζει τους νόμους, αλλά και νομοθετεί στο πλαίσιο άλλων νόμων. Τα «νομοθετήματα» της αστυνομίας, λοιπόν, ονομάζονται «Αστυνομικές Διατάξεις». Υπάρχουν όμως και «Αστυνομικές Διαταγές» που δεν πρέπει να συγχέονται με τις διατάξεις. Η διάταξη έχει μια κάποια έννοια παρακλήσεως, και συνήθως ο παραβάτης δεν τιμωρείται. Παρά μόνο στην περίπτωση που ο αστυνομικός είναι πολύ στραβόξυλο. Π.χ., το «Απαγορεύεται το Καπνίζειν» είναι αστυνομική διάταξη. Ήταν δηλαδή, μιας και πλέον ο Υπουργός Διάλυσης της Υγείας τη μετέτρεψε σε νόμο (αν δεν είναι Υπουργική Απόφαση). Όπως και το παλιότερο «Απαγορεύεται το Πτύειν» που υπήρχε στα αστικά λεωφορεία μέχρι που εκπολιτιστήκαμε τόσο, που πλέον δε φτύνουμε στα λεωφορεία. Φτύνουμε στο δρόμο, μόλις κατεβούμε απ’ το λεωφορείο. Ομοίως δε θα δούμε πλέον την αστυνομική διάταξη «Απαγορεύεται το Ουρείν». Διότι πύκνωσε τόσο πολύ η κίνηση των αυτοκινήτων που δεν μπορείς πλέον να κατουρήσεις με την ησυχία σου στο φανάρι, σαν σκύλος. Οι εν λόγω διατάξεις εκτός της κοινωνικής τους χρησιμότητας μας βοήθησαν να κατανοήσουμε και το γραμματικό τύπο του απαρέμφατου.
Στις 15-07-2008 εκδόθηκε η 1η αγρονομική διάταξη (αγροφύλακες και αστυφύλακες είναι πρωτοξάδελφα) η οποία μεταξύ άλλων ρυθμίζει και τα έχοντα να κάνουν με την τοποθέτηση των κυψελών.
Για την ιστορία το σχετικό θέμα είχε ρυθμιστεί άριστα και με ελάχιστα προβλήματα με νόμο(ους) το 1930 και το 1934. Σοφοί νόμοι και συνάμα οι αυστηρότεροι στην Ευρώπη.
Πέραν των όποιων νομικών ενστάσεων (άλλο πράγμα η τοποθέτηση και άλλο η εγκατάσταση, ο νόμος δεν μπορεί να αντικατασταθεί από διάταξη κλπ), για μια ακόμη φορά η χώρα αυτή στέκεται εχθρικά απέναντι σε όποιον εργάζεται και δημιουργεί πλούτο. Πλούτο για το κοινωνικό σύνολο και όχι για τους απογόνους εξ’ αίματος. Και πλούτος για την κοινωνία παράγεται μόνο από τον πρωτογενή τομέα. Ο αγροτικός/κτηνοτροφικός τομέας εκτός από πρωτογενής έχει και άμεση σχέση με τη διατροφή μας και την υγεία μας.

Η φωτογραφία είναι από το http://basiliskalamiotisgr.blogspot.com

Οι χοντροκέφαλοι των πόλεων αδυνατούν να το κατανοήσουν. Ενοχλούνται που οι αγρότες τους χάλασαν τη βόλτα του σαββατοκύριακου και μεθαύριο που οι μελισσοκόμοι θα μεταφέρουν τις κυψέλες τους και θα τις τοποθετήσουν στα δάση.
Θεωρούν ότι η λύση βρίσκεται στα φθηνά αγροτικά προϊόντα με μελαμίνη από την Κίνα και τα μέλια από το Lidl με ένδειξη «μίγμα μελιών εντός και εκτός Ε.Ε»
Ένα κράτος υπηρεσιών (δημοσίων και μη) που ζει από καταβολής του με δανεικά εξακολουθεί να διώχνει τους ανθρώπους που παράγουν χωρίς καμία βοήθεια από την επίσημη πολιτεία. Η μελισσοκομία ουδέποτε ενισχύθηκε ή στηρίχθηκε ουσιαστικά στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Παρ’ όλα αυτά αναπτύχθηκε και είναι από τους λίγους υγιείς κλάδους χάρη στη εργατικότητα και το πάθος των μελισσοκόμων. Οι νομοθέτες μας θέλουν να την εξαφανίσουν. Θα φροντίσουν να προστατέψουν την «τάξη & την ασφάλεια» για μια ακόμη φορά. Οι φύλακες να έχουν το νου τους. Μπορεί να μην έχουμε τρακτέρ, έχουμε όμως εκατομμύρια κεντριά.