Μέλισσες στην πόλη

Δεν είναι σπάνια ούτε περίεργη η εικόνα που βλέπει κανείς παραπάνω. Αντίστοιχο θέαμα έχω συναντήσει αρκετές φορές, αυξάνονται δε οι πιθανότητες αν μετακινηθεί κανείς στα περίχωρα των πόλεων.
Ποια ανάγκη ωθεί τον μελισσοκόμο (και όχι μόνο, καθώς σε πολλές ταράτσες υπάρχουν ωραιότατοι κήποι με λουλούδια και ζαρζαβατικά) να διατηρεί κυψέλες στην ταράτσα του σπιτιού του?
Μιλώντας για ερασιτέχνη μελισσοκόμο φυσικά, η αγάπη του για τη μελισσοκομία, θα απαντούσε χωρίς δεύτερη σκέψη κανείς. Είναι αλήθεια μόνον αυτό?
Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι των πόλεων έχουν βίαια αποκόψει τον ομφάλιο λώρο τους από την ζωοδότρα φύση. Πρωτίστως λοιπόν, ο οργανισμός του ανθρώπου, το "ζώο" μέσα τους, ζητάει την επανασύνδεσή του.
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε κατ' εξοχήν (μικρο)αστική περιοχή (Νεάπολη Θεσ/νικης), έχω παίξει στο μπαλκόνι του διαμερίσματος και μπάλα στο δρόμο ανάμεσα σε αυτοκίνητα, παράλληλα όμως οι πρόσφυγες παππούδες μου ασκούσανε τη γεωργία στον κάμπο της Βέροιας.
Εκεί για πρώτη φορά θυμάμαι τον εαυτό μου στη φάρμα με τις μηλιές -στην αρχή και αργότερα βαμβακιές και ροδακινιές- του θείου, εκεί γνωρίστηκα με το πρώτο κεντρί μέλισσας. Πολύ αμυδρά θυμάμαι ακόμα τις κυψέλες στη σειρά, δίπλα στην καλύβα μας. Πάνε 35-40 χρόνια από τότε. Ο θείος μου αυτός, από τις διηγήσεις της μητέρας μου καθώς αδικοχαμένος, έγινε το πρότυπό μου. Ήταν γεωργός, κυνηγός, ψαράς, μελισσοκόμος. Τον αντέγραψα σχεδόν σε όλα. Ψαράς δεν κατάφερα να γίνω ποτέ καθώς είναι σπορ της υπομονής και γω, όπως λέει και η πεθερά μου, είμαι "ανεβάσταγος". Εδώ και χρόνια εγκατέλειψα και το κυνήγι. Μάλλον παραέγινα συναισθηματικός.
Τελευταία στη σειρά προέκυψε η μελισσοκομία.
Το μικρόβιο επωαζόταν από τότε και βλάστησε πριν 3 χρόνια. Έκτοτε πολλαπλασιάζεται με εκθετικούς ρυθμούς. Βρήκε βλέπετε "θρεπτικό" υπόστρωμα.
Μέσα από τις παραπάνω αγροτικές ενασχολήσεις μου, έρχομαι σχεδόν καθημερινά σε επαφή με τη φύση, "γειώνομαι", εκφορτίζω όλη την αρνητική ενέργεια και φορτίζω ζωή.
Θα αναρωτηθεί κανείς αν η αστική μελισσοκομία εγκυμονεί κινδύνους.
Για το μελισσοκόμο μάλλον λιγότερους, αφού σίγουρα θα συντηρεί λιγότερες κυψέλες και έτσι δεν κινδυνεύει από...οικονομική κατάρρευση (είναι δαπανηρό σπορ, πιστέψτε με).
Για τους περίοικους μάλλον φόβο θα δημιουργήσουν περισσότερο, παρά κίνδυνο. Ειδικά σε περίοδο σμηνουργιών, ο πανικός είναι σίγουρος (αυτό ανάγκασε και τον αγαπητό Κώστα, του οποίου παρεμπιπτόντως είναι η φωτογραφία που κοσμεί το post σήμερα, να μετακομίσει τις κυψέλες του στις πιο φιλόξενες πλαγιές του Υμηττού).
Η ποιότητα του μελιού τώρα, μάλλον θα είναι σχετικά υποβαθμισμένη (μιλάμε για αμιγώς αστική περιοχή, με τεχνητά διαμορφωμένα πάρκα, κήπους κλπ και τη λοιπή δενδρώδη βλάστηση), κυρίως λόγω του μόλυβδου από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Περιοχές που γειτνιάζουν σε φυσικά όρη ή κάμπους όπως για παράδειγμα στον Υμηττό (Αγ. Παρασκευή, Παπάγου, Καρέας κλπ), έχουν το πρόβλημα σε μικρότερο φυσικά βαθμό, κυρίως λόγω των "προσβεβλημένων" πεύκων στις περιοχές αυτές.
Το παράδοξο έρχεται για τις μέλισσες τις ίδιες. Θα περίμενε κανείς να είναι ασθενέστερες, πιο ευάλωτες σε ασθένειες και λιγότερο παραγωγικές. Μια μελέτη όμως των Γάλλων συναδέλφων μας λέει τα αντίθετα. Ποιος ξέρει, ίσως η κατ' εξακολούθηση μικρή ποσότητα ρύπων που λαμβάνουν να τις κάνει ισχυρότερες (ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς).
Τελικά όπως λέει και η συνάδελφος Phang ...Urban honey is twice as sweet.